Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: Hoe het begon
Hoofdstuk 2: Een nieuw gezin
Hoofdstuk 3: De koopman gaat op reis
Hoofdstuk 4: Vermist!
Hoofdstuk 5: Veranderd leven
Hoofdstuk 6: Anders dan de anderen
Hoofdstuk 7: Afscheid van Molly
Hoofdstuk 8: Het huis zonder Molly
Hoofdstuk 9: Winter
Hoofdstuk 10: Lente
Hoofdstuk 11: Toekomst, toekomst, toekomst
Hoofdstuk 12: Geen echte dochter
Hoofdstuk 13: ...
Hoofdstuk 5: Veranderd leven
Het leven veranderde. Cinderella's stiefmoeder ontving geld van de maatschappij, maar het was inderdaad niet zo veel. Iets wat ze al had verwacht. Ze konden nu niet verder leven op de manier zoals ze hadden gedaan. Er moesten dingen veranderen.
Het eerst wat er gebeurde, was dat Nathalie, het extra dienstmeisje dat Elisa had aangenomen, werd ontslagen. Vanaf dan werd het hele huishouden weer de taak van Molly. Die vond dat eigenlijk helemaal niet erg. Immers, zij had vroeger ook het hele huis gedaan. En met Nathalie had ze het nooit kunnen vinden.
Ook Peter, de klusjesman werd ontslagen. Dat deed wat meer pijn. Nu was er niemand die de mannenklusjes voor hun kon opknappen. Maar Elisa wist dat ze het huis op den duur toch zou moeten verkopen, en dan zouden ze hem ook niet meer nodig hebben. Die paar maanden konden ze wel overbruggen.
Ja, het huis verkopen. Dat prachtige huis van die koopman waarop ze zo trots was geweest. Hoe heerlijk had ze het gevonden toen ze erin kwam wonen! Het was vreselijk dat ze het nu weer zou moeten verlaten. Toch wist Elisa dat er niets anders op zat. Ze wist het immers nog van toen haar eerste man stierf. Dus ging ze in de kranten op zoek naar een nieuw huis. Maar het was moeilijk een goed huis te vinden. Elisa vond in ieder geval niets wat aan haar wensen voldeed.
Toen brak de zomervakantie aan. Cinderella kwam thuis met het nieuws dat ze naar de volgende klas over was! Dat werd gevierd met een lekkere taart die Molly speciaal voor haar had gebakken.
Nu was Cinderella alle dagen vrij. Maar haar twee stiefzusters niet. Anna en Paula hadden ook wel vrij willen hebben, maar Elisa had besloten dat de lessen van juffrouw Willis tijdens de zomer doorgingen. De vrouw besefte dat ze juffrouw Willis ook niet lang meer zou kunnen houden. Dus probeerde ze de paar weken dat ze er nog was zo goed mogelijk te benutten. Want heel graag wilde ze haar twee dochters een goede opvoeding geven. En dus zo kropen Anna en Paula iedere dag na het ontbijt braaf in hun studeerkamer en leerden van juffrouw Willies, terwijl Cinderella met het mooie weer buiten was en van haar vrijheid genoot.
Nog steeds ging het meisje elke dag naar het graf van haar moeder toe om het te verzorgen. Van haar zakgeld kocht ze verse bloemen om op het graf te zetten. Of ze plukte van de bloemen die in de bermen van de wegen bloeiden. Van stenen had het meisje naast het graf nog een tweede grafmonument gemaakt. Die was voor haar vader. Haar vader en haar moeder waren zo dicht bij elkaar. En dicht bij haar. Zoals het hoorde. Het meisje vond het altijd fijn bij de twee graven te zijn. Hier voelde ze zich minder eenzaam. Hier wist ze dat ze nog een vader en moeder had die om haar gaven. Ze verzorgde de twee graven goed, en die zagen er dan ook altijd mooi uit. Iedereen wist dat hier twee personen werden herdacht die door iemand zeer geliefd werden.
De kinderen van de stad waren vrij nu de zomervakantie was aangebroken. En omdat het mooie weer bleef aanhouden, waren ze de hele dag buiten. Ook Cinderella trok met haar vriendinnen op en speelde met ze samen.
Het gelach en geschreeuw van de kinderen, en het geluid van hun spelletjes drong door tot in de studeerkamer waar Anna en Paula met juffrouw Willis waren. De ramen stonden open omdat het veel te warm was. En terwijl de twee zusters juffrouw Willis probeerden te volgen, ergerden ze zich enorm aan het lawaai.
"Hoor ze toch eens lachen buiten, en wij hier maar werken!" mopperden de twee gezusters tegen juffrouw Willis.
"Stil toch, meisjes," antwoordde juffrouw Willis dan sussend. "Jullie weten toch dat jullie voor grotere dingen worden opgeleid? Later zullen jullie met trots op deze tijd terugkijken. Laat die kinderen buiten maar hun gang gaan. Zij zullen nooit te weten komen wat er in de wereld te koop is."
"Gaat u binnenkort met ons picknicken?" bedelde Paula op een morgen toen het buiten weer zo'n herrie was en de zuters zich ergerden. "Dat had u ons nog eens beloofd. Zodat u ons kon laten zien hoe het er bij een officiele picknick aan toe gaat. Toe, met dit mooie weer kunnen we toch beter buiten leren, dan binnen."
Dat was wel een goed idee van Paula. Juffrouw Willis dacht na.
"Dat is goed," zei ze toen. "Ja, ik had het jullie nog eens beloofd. Ik zal meneer Bronxton vragen of hij met zijn twee leerlingen wilt komen. Dat zal leuk zijn. Dan maken we er een gezamenlijke picknick-les van."
Meneer Bronxton was een neef van juffrouw Willis en hij was als leraar in dienst bij een baron een paar dorpen verderop. Juffrouw Willis had de meisjes vaak over hem verteld, en over de twee jongens die hij onderwees. Johan en Maurits. Twee jonkheren van adel.
Anna en Paula zogen hun wangen in toen ze dit idee hoorden.
"Ojaa," zei Anna enthousiast tegen juffrouw Willis. "Dat is een leuk plan. Laten we het doen!"
De voorbereidingen voor de picknick werden gemaakt. Meneer Bronxton beloofde dat hij met de jongens zou komen. En Anna en Paula waren door het dolle heen.
Op een middag sprak juffrouw Willis er nog even met Elisa over.
"Moet Cinderella eigenlijk ook niet mee naar de picknick?" vroeg ze aan haar werkgeefster.
Elisa dacht even na, maar schudde toen met haar hoofd.
"Nee," antwoordde ze juffrouw Willies. "Ik geloof dat het Cinderella niet zal interesseren. Dat meisje heeft niet de interesses van haar stiefzusters. Ze zou zich doodvervelen, en het misschien voor de anderen bederven. Nee, laat haar maar hier."
Jufrrouw Willis knikte ten teken dat ze het begrepen had.
"Het is, denk ik, ook beter zo," zei ze tegen Elisa. "Meneer Bronxton neemt twee jongens mee. Het zou raar zijn als wij dan met drie meisjes kwamen."
Elisa knikte.
"Precies," antwoordde ze.
Het was de dag van de picknick. Molly had heel veel te doen. Al de dag ervoor had ze staan braden en bakken. En nu was ze de laatste dingen aan het koken.
Cinderella stond bij de keukentafel en hielp het dienstmeisje inpakken. Ook belegde ze de broodjes met de heerlijke salade die Molly de dag ervoor had klaargemaakt.
Daar kwam Elisa de keuken binnenstormen.
"Molly vergeet je niet de juiste servetten in te pakken?" zei ze tegen het dienstmeise. "Het zijn die roze. De meisjes nemen het wit-roze laken mee, en daarbij passen de roze servetten het best. Graag 6 stuks. Juffrouw Willis heeft meneer Bronxton beloofd dat wij voor het tafellinnen zorgen."
Molly knikte als antwoord. Toen zag Elisa Cinderella bij de tafel staan. Het meisje belegde net het laatste broodje met de zalm. Kil zei ze tegen de dienstmeid:
"Ik zie dat Cinderella je veel werk uit handen neemt, Molly. Straks heb ik je misschien niet eens meer nodig."
De opmerking van de vrouw liet een ijzingwekkende stilte achter in de keuken. Zowel Molyl als Cinderella keken allebei geschrokken op. Elisa keek nog een keer rond om te zien of alles voor de picnick in orde was, en verdween toen om boven bij haar dochters te gaan kijken.
Toen ze weg was keek Cinderella Molly aan en Molly keek Cinderella aan. Het oudere dienstmeisje was de eerste die sprak.
"Ik denk dat ze heeft willen zeggen dat ik jou te hard laat werken," zei ze tegen Cinderella. "Nu ben ik maar een eenvoudige dienstmeid. Ik weet niets van etiquette en zo. En de manieren van de hogere elite laten mij koud. Maar deze opmerking vond ik niet van manieren getuigen."
Cinderella knikte stil. Het meisje was rood geworden. Ze wist niet goed wat ze met Elisa's opmerking aanmoest. Bedoelde Elisa werkelijk dat Molly haar te hard liet werken? Ze wist het niet. Zij had het anders begrepen. Nathalie en Peter waren al vertrokken. Zou Molly op een dag ook moeten vertrekken? Cinderella hoopte maar, oh ze hoopte zo erg vurig, dat dat niet zo was.
Tenslotte was alles klaar. De twee gezusters zaten in de woonkamer te wachten. Allebei met een leuke, zomerse jurk aan. En in de keuken op tafel lagen de pakjes en pakketten die ze mee zouden nemen. De heer Bronxton had hun beloofd met de koets op te halen, en nu zat de familie te wachten op zijn komst.
Daar klonk geratel van een koets door de straat.
"Oh," zei Paula zenuwachtig, en ze giechelde. "Je zult zien, dat is hem!"
"Ssst," zei Anna boos, en ze gaf haar zuster een por. "Stil toch, klein kind."
Inderdaad stopte de koets voor hun huis. En door de ramen zagen de zusters dat een man door de voortuin naar hun deur toe liep. Er werd gebeld.
Paula keek Anna aan, maar die gebaarde dat ze moest blijven zitten.
Even later verscheen juffrouw Willis in de woonkamer met achter haar de man die de twee zusters buiten door het raam hadden gezien.
"Anna, Paula, dit is meneer Bronxton," zei ze tegen de twee meisjes. "Meneer Bronxton, dit zijn mijn twee leerlingen Anna en Paula."
Anna en Paula stonden op en begroetten meneer Bronxton zoals hun dat geleerd was. Toen gingen ze met hem en jufrouw Willis de kamer uit en door de voordeur naar buiten.
Buiten naast de koets stonden twee jongens te wachten. Het waren de pupillen van meneer Bronxton. Johan was de oudste. Hij was ongeveer even oud als Anna en had donker haar, voorname bewegingen en een mooi gezicht. Maurits was de jongste en was ongeveer een jaar jongen dan Paula. Even oud als Cinderella dus ongeveer. Hij had blond haar en blauwe ogen die vrolijk keken. De meisjes maakten kennis met de jongens en stapten in de koets die open was vanwege het heerlijke weer. Terwijl ze bezig waren met hun plichtplegingen draafde Molly heen en weer met de manden waarin het eten voor de picknick was ingepakt en gaf ze aan de koetsier om op de wagen te laden. Juffrouw Willis bleef nog even nast de koets staan om toe te zien dat alles meeging. Toen alles ingeladen was, stapte zij met meneer Bronxton ook in de koets.
Een klak van de koetsier tegen de paarden en daar reed de koets weg. Op weg naar een mooie dag in de velden.
"Had jij niet meegewild?" vroeg Molly toen ze na het brengen van de laatste mand weer terug in de keuken kwam.
Cinderella zat aan de tafel.
"Ik weet heet niet," antwoordde ze de dienstmeid. "Ik weet dat het niets voor mij is. Die lui daar gaan allemaal heel stijf doen. Paula vertelde me dat het een uitje is om de etiquette te leren! Dus helemaal niet leuk. Maar toch vind ik het wel vreemd dat ik er buitengelaten ben."
"Je stiefmoeder zal vast wel aan je gedacht hebben," antwoordde Molly hartelijk terwijl ze de tafel begon schoon te maken van alle kruimels en vieze keukengerei dat ze bij het klaarmaken hadden laten liggen. "Maar ze zal inderdaad ook gedacht hebben dat zoiets jou niet zou interesseren. Toch wel een beetje vreemd, moet ik zeggen. Jij moet toch ook de etiquette van dit land leren? Op een dag ben jij ook een jonge dame en zal je ook met de mensen van je stand moeten kunnen omgaan. Of je wilt of niet."
"Ach, misschien ben ik gewoon nog te jong," zei Assepoester berustend. "Het is misschien ook als goedmakertje voor het vele leren dat mijn zusters hebben. En meneer Bronxton heeft ook maar twee jongens meegenomen. Laat ze maar met z'n vieren plezier hebben."
"Ja dat zal wel," zei Molly. "Maar jij moet ook je manieren leren. Voor vandaag is het misschien OK, maar ik zal mevrouw erop aanspreken dat ze jou een volgende keer niet overslaat. Zo waar als ik Molly heet moet ook uit jou een prachtige dame groeien."
Dnkbaar keek Cinderella Molly aan.
"Je bent lief voor me, zei ze."
Tegen het eind van de middag kwam het rijtuig met de twee zusters en Juffrouw Willis terug. Ze drongen het huis binnen, moe maar heel waardig. Ze hadden een heerlijke middag gehad. Pas toen het rijtuig weer was verdwenen en ze ook niets meer van zijn geratel in destraat hoorden, durfden de zusters hun wardige rol te laten varen.
"Jufrrouw Willis, u heeft ons een prachtige dag bezorgd," zei Anna tegen haar gouvernante. "De jongens waren top, en Johan is zo knap!"
"Ja, je zat flink met hem te kletsen," zei Paula lachend. "Wij arme rest zaten er maar wat bij."
"Voor jou was die Maurits," zei Anna terwijl ze haar schouders ophaalde. "Vond je die dan niets?"
"Maurits had een grasvlek op zijn broek," zei Paula. "Die stommert was naast het laken gaan zitten."
"Stil toch meisjes," waarschuwde juffrouw Willis. "Zo praat je toch niet over de mensen met wie je zojuist een middag hebt doorgebracht?"
"Waarom niet?" vroeg Anna brutaal. "Ze zijn nu toch weg? Ik heb de koets horen weggaan. Kom op, juffrouw Willis. Laat de manieren varen. Nu kunnen we weer onszelf zijn."
"Nou, was je al niet jezelf toen je de mand met die heerlijke sandwhiches in de modder liet vallen?" vroeg Paula. Ze lachte toen ze weer aan het genante moment terug dacht.
"Die liet ik niet vallen, hij gleed weg," zei Anna geergerd. "Wie had hem daar zo op dat randje gezet?"
"In ieder geval was het zonde van die kostelijke sandwhiches," zei juffrouw Willis vermanend.
De twee meisjes haalden hun schouders op.
"Er was genoeg," zei Anna. "De jonkheren hadden een hoop meegebracht."
Elisa kwam de kamer binnen.
"Hoe was de picknick?" vroeg ze aan haar twee dochters. "En hoe waren de twee jonkheren?"
"Oh, moeder," zei Paula terwijl ze zich naar haar moeder draaide. "Het was heerlijk! Dit moeten we vaker doen. Veel beter dan binnen zitten leren."
Elisa glimlachte geheimzinnig.
"Dat zullen we nog wel een keer zien," zei ze tegen Paula. "Maak jullie nu klaar voor het diner kinderen, over een kwartiertje gaan we aan tafel."
"Ik heb helemaal geen honger," zei Paula.
"Je hebt te veel gesnoept," zei Anna tegen haar.
"Geen ruzie maken, kinderen," zei Elisa scherp. "Als je geen honger hebt, Paula, eet je straks maar niet zo veel."
Aan tafel kwam de bemodderde picknick mand weer te sprake. Paula vertelde aan moeder hoe dom Anna wel niet was geweest om de picknick mand in de modder te laten vallen. Elisa keek bedenkelijk.
"Waar is die mand nu?" vroeg ze.
"Oh bij Molly ergens," antwoordde Paula luchtig. "Zij zal hem wel schoonmaken."
Toen sprak Cinderella.
"Molly heeft genoeg te doen. Zeker nu Nathalie er niet meer is. Ik denk dat je hem zelf moet schoonmaken."
Er viel een stilte. Toen haalde Anna haar schouders op.
"Wat weet jij er nu van?" zei ze hooghartig.
Cinderella keek bevreemd.
"Molly moet het hele huishouden in haar eentje doen," antwoorddde ze. "En daar heeft ze het druk genoeg mee. Je kan niet van haar verlangen dat ze ook nog de mand schoonmaakt die jullie in de modder hebben laten vallen. Toch?"
Er kwam geen antwoord van rond de tafel. Iedereen bleef stil. Cinderella keek haar stiefmoeder aan.
"Toch?" herhaalde ze haar vraag.
"Eet je eten op, kindje," zei Elisa zachtjes tegen haar. "We praten hier straks nog wel over."
Geschrokken sloot Cinderella haar mond. Tegenover haar haalde Anna opnieuw haar schouders op. Toen ging ze over op een ander onderwerp.
Even later zat iedereen rond de tafel weer gezellig te praten. Behalve Cinderella. Stil at het meisje haar avondeten op. Ze vond het niet juist zoals Molly werd behandeld.
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 6: Anders dan de anderen