Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: De aankomst van de koning
Hoofdstuk 2: Een brutale poging
Hoofdstuk 3: In het paleis
Hoofdstuk 4: Verraad in de nacht
Hoofdstuk 5: Ontsnapt! Maar weer gevangen genomen.
Hoofdstuk 6: Bij de rovers
Hoofdstuk 7: De kluizenaar
Hoofdstuk 8: Gescheiden van Aralyssia!
Hoofdstuk 9: Bij de heer Vanark, en het begin van een plan!
Hoofdstuk 10: Een schrik voor Myrra
Hoofdstuk 11: Weer terug bij de rovers: een tijd van leren
Hoofdstuk 12: Het gaat beginnen!
Hoofdstuk 13: Op stap met Petrol
Hoofdstuk 14: Gebeurtenissen in het bos
Hoofdstuk 15: Spionageplannen
Hoofdstuk 16: Spioneren bij de rebellen
Hoofdstuk 17: Terug bij de rovers: plannen smeden
Hoofdstuk 18: Op pad om mensen te verzamelen
Hoofdstuk 19: Gevaar in Karandi
Hoofdstuk 20: Myrra's leger
Hoofdstuk 21: Een speciale nacht in het bos
Hoofdstuk 22: Een spion in hun midden!
Hoofdstuk 23: Voorbereidingen
Hoofdstuk 24: De veldslag
Hoofdstuk 25: Weer op weg, een nieuwe aanval, en eindelijk Petrol!
Hoofdstuk 26: De bevrijding van de koning
Hoofdstuk 27: Het geheim van Gustav
Hoofdstuk 0: Voorstukje
Hoofdstuk 18: Op pad om mensen te verzamelen
De eerste dag en ook de volgende dag liep Myrra over de weg door het bos. Er gebeurde niets. Het was stil op de weg. Erg stil. De rovers van Ramsh waren in deze streek beducht en de weg door het bos werd niet veel gebruikt. Alleen als het niet anders kon, trok men er overheen.
Aan het einde van de tweede dag, bereikte ze de rand van het bos. Hier begon de bewoonde wereld. Myrra stond stil en keek voor zich uit over de velden. In de verte zag ze de schaduwen van het eerste dorp. De zon was echter al aan het dalen, en daarom besloot ze vannacht hier te blijven. Vannacht zou ze in de bescherming van het bos slapen. En morgenochtend, heel vroeg, zou ze verder reizen. Naar Karandi. Ze was benieuwd wat haar in de stad te wachten stond. Zou het haar lukken een heel groot leger te verzamelen, zoals Gustav zo mooi had gezegd?
Het meisje zocht een plekje bij de stam van een grote boom, at van haar proviand, en rolde zich toen op. Ze viel snel in slaap.
De volgende ochtend werd Myrra door de vogels gewekt. Ze stond op en at opnieuw. Daarna ging ze weer op pad. Door de velden trok ze naar het eerste dorp, en toen verder op weg naar Karandi. Halverwege had ze geluk: Een boer die ook naar Karandi moest, bood haar aan haar op zijn wagen mee te nemen. Dankbaar klom Myrra de wagen op. Daar was het druk, want de boer had al meer reizigers bij zich: Drie mannen en twee vrouwen zaten op de wagen en begroetten het meisje vrolijk. De stemming was opperbest, en de vrouwen vroegen Myrra meteen hoe ze heette en waar ze vandaan kwam.
Myrra antwoordde en raakte zo in gesprek met de mensen. Samen met hen praatte ze over van alles en nog wat. Uiteindelijk kwam het gesprek ook op de koning. Een van de mannen vertelde dat rebellen niet zo lang geleden het huis van zijn buurman hadden beroofd en daar al zijn geld hadden meegenomen. Toen die buurman vervolgens naar de politie was gegaan, hadden ze hem daar verteld dat zij niets konden doen, omdat het hele land niet meer functioneerde. De man op de kar was erg verontwaardigd.
"Ik denk dat dit het begin is," zei een van de vrouwen terwijl ze het gezelschap veelbetekenend rond keek. "Het wordt nog veel erger. Het systeem van ons land zal steeds meer aftakelen. We moeten ons bestuur terug krijgen."
"Waar blijft koning Frederik dan toch?" zuchtte de andere man op de wagen toen moedeloos. "Hij had er al lang moeten zijn. Hij moet toch ook hebben gehoord dat zijn broer is afgezet?"
"Misschien leeft Frederik niet meer," opperde de boer die vanaf de bok het gesprek op zijn wagen geïnteresseerd volgde en af en toe ook meedeed.
"Misschien is Frederik al lang dood."
"Nee, dat geloof ik niet," zei een van de vrouwen meteen.
"Nou, wat zou het volgens jou dan moeten zijn?" vroeg de boer aan haar.
"Ik denk dat Frederik geen zin heeft om te regeren," antwoordde de vrouw. "En dat hij daarom niets van zich laat horen."
"Dat geloof ik niet," zei de man die over zijn buurman had verteld direct. "Het lot van ons land zal hem toch ook wel aan het hart liggen? Ook al is hij geen koning meer, hij blijft toch een koningskind, en dus verbonden met dit land."
"En als je dan ziet dat het land van je vader, de oude koning, een grote puinhoop is, dan stroop je toch je mouwen op? Of je nu koning bent of niet? Frederik kan echt wat bereiken. Ook al is hij niet meer de echte koning, hij blijft gezag hebben. Ik zou hem volgen, als hij mij opriep hem te helpen."
De vrouw haalde haar schouders op.
"Tja," zei ze.
"Is er nieuws van de huidige koning?" vroeg Myrra toen. "Koning Arnoud bedoel ik."
Een van de mannen zuchtte.
"Nee, niets," antwoordde hij.
"Gebeurt er dan helemaal niets?" vroeg Myrra ongelovig aan de mensen op de wagen. "Niets in dit land om dit probleem op te lossen?"
Alle vijf de volwassenen achter op de wagen schudde met hun hoofd.
"Er is niemand die iets onderneemt," zei de boer vanaf de bok en hij hield in omdat het drukker werd op de weg.
"Zouden jullie meedoen, als er wel iemand was die iets wilde gaan doen?" vroeg Myrra.
"De koning?" vroeg een van de mannen meteen. "Als de koning mij een bevel gaf, zou ik hem volgen."
"Dat kan niet, de koning zit nog steeds gevangen," corrigeerde de vrouw hem.
"Ze bedoelt wanneer een gewoon iemand opstaat, nietwaar liefje?" En de vrouw keek Myrra aan.
Myrra knikte.
"Precies," zei ze.
"Bijvoorbeeld, als ik het was. Zouden jullie dan met me meedoen?"
Alle vijf de personen achter op de wagen keken Myrra opeens spottend aan. Een lachje krulde om hun monden.
"Jij?" vroeg een van de mannen toen schamper aan het meisje. "Wat kan jij nu doen?"
Maar Myrra liet zich niet van haar stuk brengen.
"In mijn eentje niets," antwoordde ze naar waarheid. "Maar met meerderen, durf ik het wel aan."
"Wat weet jij van de rebellen?" vroeg een van de vrouwen ongelovig.
Maar nu werd Myrra ernstig.
"Ik ben hier werkelijk mee bezig," antwoordde ze serieus. "Ik wil de koning bevrijden. De huidige koning. Hij zit nog op het eiland. Als we snel zijn, dan lukt het ons hem te bevrijden voordat ze hem wegbrengen. Maar daarvoor heb ik mensen nodig."
"Heb je een plan?" vroeg een van de mannen met een stem waarin afwijzing klonk.
Myrra schudde maar ontkennend met haar hoofd, hoewel zij en Aralyssia wel degelijk een plan hadden.
"Maar er zullen vast mensen zijn die goede plannen hebben," zei ze flink. "Die wil ik ontmoeten."
"Dat is toch niets voor jou, liefje. Weet je wel waar je aan begint?" zei de vrouw die net ook gesproken had bezorgd. "De rebellen deinzen voor niets terug. Ik heb gehoord dat ze al heel wat mensen hebben gedood."
En de andere vrouw zat Myrra ook bezorgd aan te kijken.
"Dan wordt het wel tijd dat we wat gaan doen," merkte de boer vanaf de bok op. "En als niemand anders opstaat dan dit meisje, dan moet zij het doen. Ik moet zeggen, ik heb wel bewondering voor haar moed. Als ze het ernstig meent, natuurlijk."
"Ik meen het ernstig," verzekerde Myrra hem. "Ik ben op weg naar Karandi om mensen te verzamelen, om samen de koning te gaan bevrijden."
"Oh!" zei de vrouw en ze sloeg verschrikt een hand voor haar mond. "Ze meent het echt!"
"Waar wil je beginnen?" vroeg een van de mannen terwijl hij zijn schouders ophaalde.
"Bij jullie," antwoordde Myrra gevat. "Nu, doen jullie mee?"
"Als er een plan is," antwoordde een man weifelend. "Ik heb geen zin mij hals over kop in een onvoorbereid gevecht te storten."
"Dat wil niemand," zei Myrra. "Dat klopt. Iemand moet de mensen om zich heen verzamelen, en hun plannen aanhoren. En dat ga ik doen. En ik verzeker je: we gaan pas beginnen als we een plan hebben."
De vrouw zat haar nog steeds verschrikt aan te kijken.
"Je bent zo'n lief meisje," zei ze tegen Myrra. "Weet je wel wat je allemaal zegt?"
Hier kon Myrra niets op antwoorden. Ze werd een beetje week van de woorden van de vrouw. Het was de eerste keer in haar leven dat iemand haar een lief meisje noemde. Zelf had ze nooit over zichzelf gedacht als 'lief'. Ze antwoordde de vrouw maar niet.
Gelukkig deed een van de mannen dat al:
"Nee ik geloof niet dat ze een lief meisje is," zei de man terwijl hij steels naar Myrra keek. "Volgens mij heeft ze wel ervaring met het leven. Ze ziet er pienter uit."
"Hoe wil je het aanpakken?" vroeg de boer vanaf de bok.
Het gesprek werd nu zakelijk.
"De koning wordt in het bos gevangen gehouden," vertelde Myrra. "Ik wil in Karandi mensen verzamelen. Over 14 dagen vertrek ik vanaf Karandi naar het bos."
"Vanaf welke plek?" vroeg een van de mannen.
Hier werd Myrra wat verlegen.
"Die heb ik nog niet," bekende ze. "Zover is mijn plan nog niet."
"Nou," zei de boer toen. "Ik wil je graag helpen. Als je het goed vindt natuurlijk. Ik heb een broer die vlakbij Karandi weilanden bezit. Ik zal met hem praten. Hij is vast bereid een van zijn weilanden ter beschikking stellen. Daarop kan jij dan je mensen verzamelen."
Dat was een goed aanbod van de boer! Myrra lachte blij naar de man.
"Dank je wel," zei ze dankbaar tegen hem.
"Niets te danken," antwoordde de boer. "Alles voor de koning, en voor een stabiel land."
Myrra knikte.
"Inderdaad," zei ze.
De vrouw die tegenover het meisje zat, zat nog steeds met haar hoofd te schudden.
"Meisje, meisje toch," zei ze tegen Myrra. "Als de rebellen je pakken..."
Daar zei de vrouw wat! Tot haar schrik bedacht Myrra ineens dat de rebellen haar wel eens voordat ze het leger rond had, zouden kunnen pakken. Al in Karandi bijvoorbeeld. Ze ging nu haar missie rond vertellen. Iedereen zou haar leren kennen, en van haar plannen gaan horen. En met de mensen in Karandi zouden ook de rebellen spoedig van haar weten. En die zouden vast niet blij met haar zijn. Ze moest gaan oppassen.
Maar toen bedacht het meisje dat juist zij hier het meest geschikt voor was. Eigenlijk was zij de enige die dit goed kon doen. Zij was zwerver, en ze was flexibel. Ze had geen vaste plek waar de rebellen haar eenvoudig zouden kunnen vinden. Ze ging waar ze wil, en ze wist altijd te ontvluchten. Niemand zou haar kunnen pakken. En daar moest ze ook voor zorgen. Het meisje nam zich voor de komende dagen Karandi net zo goed te leren kennen, als Malidara thuis. Alle straatjes en steegjes van de stad. Zodat ze kon ontsnappen als de rebellen haar achterna zaten. Net zoals ze in Malidara altijd wist te ontsnappen als iemand boos op haar was.
De boer naderde Karandi, en de mensen op de wagen namen afscheid van elkaar. Ze namen ook afscheid van Myrra.
"Nou, succes meisje," wensten ze haar toe.
Myrra sprak met de boer af dat ze elkaar aan het eind van de dag zouden treffen, en dat ze dan samen naar zijn broer zou gaan.
Toen stond ze op straat, terwijl de boer met zijn wagen de stad in reed. Het meisje keek om zich heen. Ze stond op een van de toegangswegen tot de stad, en het was er druk met aan- en wegrijdend verkeer. Voor haar was de poort, de ingang van de stad. Het meisje keek ernaar. Karandi, de stad waar ze haar leger zou moeten verzamelen. Ze zou eerst naar Albert, de oud-militair gaan. Hij was diegene die haar ooit aangeraden had eerst te gaan spionneren en een plan te maken. Ze zou hem vertellen dat die opdracht was gelukt.
Albert was erg verrast het meisje terug te zien.
"Dat is lang geleden," zei hij verbaasd. "Jij bent dat meisje dat de koning wilde bevrijden, is het niet?"
"Ja," zei Myrra, blij dat Albert dat nog allemaal wist. "Ik ben nu weer terug. Om verder te gaan met mijn plan."
De oud-militair was verrast. Myrra moest hem alles vertellen. En dus deed ze haar verhaal.
Ze vertelde dat ze mensen had gevonden, en dat die voor haar hadden gespioneerd, en dat ze nu wist waar de koning was. Ook vertelde ze dat ze een plan had gemaakt om de koning te bevrijden.
Albert floot door zijn tanden van bewondering.
"Dat is niet mis," zei hij bewonderend tegen Myrra. "Dat is heel wat, wat je daar vertelt. Het zijn toch geen verhaaltjes, hè?"
"Nee, echt niet," verzekerde Myrra de oud-militair haastig. "Het is allemaal waar. En nu ben ik terug om de mensen te verzamelen. Over 14 dagen wil ik naar het bos vertrekken. Vanavond bezoek ik een man die mij een stuk land gaat lenen waarop we ons kunnen verzamelen. En dan moeten we het bericht door de stad verspreiden. Zodat iedereen er van hoort, en we zo veel mogelijk mensen bij elkaar krijgen.
Wil je mij daarbij helpen?"
"Je helpen?" vroeg Albert. "Natuurlijk doe ik dat voor mijn kleine vriendinnetje. En wat nog meer is. Ik zal met je meegaan naar het bos. Ik zal je trouwe vriend zijn en je met je plan helpen. Ik heb echt bewondering voor wat je hebt gedaan. Je bent me er een hoor."
"Fijn!" zei Myrra met een blij gezicht. "Dank je wel, Albert. Ik wist dat je me wilde helpen."
"Waar slaap je de komende tijd?" ging Albert verder. "Heb je zin om hier te slapen?"
Maar Myrra maakte een afwerend gebaar.
"Ik krijg straks de rebellen achter mij aan," zei ze tegen de man. "Zodra ze van mijn plannen horen, zullen ze me willen pakken. Ik wil jou geen overlast bezorgen, Albert. Nee, ik slaap in de stad. Nergens en overal. Zodat ik altijd kan vluchten. Maar maak je geen zorgen, ik ben het gewend. En ik ben bewapend. Ik heb hier mijn mes, en daar kan ik goed mee overweg. Ik zal geen gevaar lopen."
Albert keek verbaasd naar het meisje tegenover hem.
"Kleine meid," zei hij toen warm. "Volgens mij ben je veel meer dan dat je je voordoet. Ik zal heel veel over je gaan praten, en iedereen van je missie vertellen. Zodat zo veel mogelijk mensen er van zullen horen, en ze allemaal met ons mee willen gaan. Weet je wat? We vragen iedereen om het op hun beurt ook weer verder te vertellen. Dan wordt het een gerucht. Een gerucht dat zichzelf verspreidt. En dan zullen de rebellen het niet meer kunnen stoppen. Ook niet als ze jou pakken."
Myrra vond het leuk dit van Albert te horen. Precies hetzelfde had Gustav haar ook aangeraden!
"Dan zullen de mensen voor jou ook mensen gaan verzamelen," had hij gezegd. Leuk dat Albert dit nu ook zei!
"Ja," zei Myrra terwijl ze in zich een warm gevoel voelde gloeien. "Ja, dat doen we zo."
"Je hebt wel gelijk, we moeten vanaf nu al met die rebellen rekening houden," zei Albert toen nadenkend. "Ook straks die eerste dag. De dag dat we ons aan het verzamelen zijn, snap je? De rebellen kunnen dan makkelijk toeslaan. Maar weet je?"
De man keek Myrra strijdlustig aan.
"We kunnen ons best verdedigen. En dat zullen we doen ook."
"OK," antwoordde Myrra. "Maar dan moeten we de mensen wel voorbereiden op dat het misschien meteen die eerst dag al vechten wordt."
"Maak je daarover maar geen zorgen," antwoordde Albert het meisje. "Er zijn hier in de stad genoeg mensen die kunnen vechten. Wat we alleen maar nodig hebben, is een leider. En dat ben jij!"
De man was even stil. Toen ging hij verder.
"Echt, het maakt niet uit hoe verlegen de mensen zijn. Zodra er een leider is, durven ze alles. En die leider ben jij. Zorg dat je die dag zichtbaar bent. Dan komt alles goed."
"OK", zei Myrra terwijl ze wat verlegen werd. "Bedankt, Albert, je bent een goede vriend."
De rest van de middag gebruikte Myrra om door de stad te zwerven. Ze merkte dat de stad in de periode dat ze in het bos was geweest, veranderd was. De mensen leken angstiger te zijn geworden. Schuwer. Zou dat door de toegenomen macht van de rebellen gekomen zijn? Nieuwsgierig vroeg Myrra zich af hoe het dan nu in Malidara was. Zou het daar net zo zijn? Of was het hier erger, omdat de rebellen hier meer macht hadden? Het was jammer dat ze niet naar Malidara kon.
Myrra liep door de straten en steegjes van Karandi en probeerde te onthouden waar alles heenleidde. Ze wilde deze stad zo snel mogelijk leren kennen.
's Avonds trof het meisje de boer weer. Hij nam haar op zijn wagen naar de boerderij waar zijn broer woonde.
De broer van de boer woonde net iets buiten Karandi. De boerderij was heel groot, want de broer was een rijke man. De boer reed de wagen de plaats op, en meteen kwamen twee honden naar buiten gerend.
"Koest maar, koest maar," bromde de boer tegen de beestjes. Hij klom van de bok, en liet de twee honden aan zijn handen ruiken. Daar was ook zijn broer.
"Hee, hallo!" riep de man verbaasd vanuit de stal. "Goed je te zien. Is alles goed met je? Wie heb je nou meegenomen, zeg? Wat moet je met dat zwervertje?"
"Hallo, hoe is het er mee," antwoordde de boer, en ging naar zijn broer toe.
De twee broers raakten met elkaar in gesprek. Onderwijl wachtte Myrra op de wagen.
"Hee, Myrra, kom eens hier!" werd toen ineens geroepen. Het was de boer.
Wat verlegen ging Myrra naar de twee mannen toe.
De broer van de boer stak zijn hand naar het meisje uit toen ze hem genaderd was en drukte hem toen warm.
"Zo, dus jij wil de koning gaan bevrijden," zei hij tegen haar. "Mijn broer hier heeft vertrouwen in je. Je zocht een plek waar je je mensen kon verzamelen, niet? Ik heb een stuk grond vlak bij de stad dat nu leeg staat. Dat mag je wel gebruiken om je mensen te verzamelen. Over 14 dagen, niet?"
Myrra knikte.
"Dat is dan afgesproken," zei de broer van de boer. "Mijn broer hier zal je wijzen waar het stuk land is. Op die dag mag je er vrij gebruik van maken."
De man schudde met zijn hoofd.
"Het is jammer dat ik voor mijn werk hier moet blijven. Anders was ik ook met je meegegaan," zei hij. "Ik wil de koning graag weer terug hebben, en ik vind het erg dapper van je dat je de rebellen wilt gaan bevechten."
Myrra glimlachte.
"Het is al fijn dat ik uw land mag gebruiken," antwoordde ze tegen de broer van de boer. "Dank u wel. Dank u beide voor uw hulp."
Ze was erg blij dat het geregeld was.
De volgende dag zwierf Myrra opnieuw door Karandi. Het was heerlijk om weer als vanouds vrij te zijn, en door de stad te kunnen zwerven. Mannen en vrouwen keken het meisje af en toe misprijzend aan. Ze vonden zwervers maar vieze mensen, maar Myrra was dat gewend. Ze ging haar eigen weg. Nog steeds was ze bezig te onthouden waar alles heenleidde. Karandi was een flinke stad. Het zou nog wel een poos duren voordat ze alle straatjes en steegjes goed zou kennen.
Op een gegeven moment kwam Myrra bij de zee. Verrukt hield het meisje haar adem in toen ze hem zag. De zee! Hoe heerlijk was het die weer te zien. En dan niet vanaf de hoge kliffen diep onder haar zoals toen bij het kamp van de rebellen, maar gewoon dichtbij vanuit een haven. Net als in Malidara. Het meisje liep langs de kade en bekeek de bedrijvigheid in de bootjes die daar lagen afgemeerd. Alles was precies zoals in Malidara was, en kwam heel vertrouwd over. Myrra voelde zich meteen thuis. Ze begon mensen aan te spreken. Het werkvolk was wat minder afwijzend tegenover zwervers dan andere mensen, en met hen kon Myrra makkelijk een praatje maken. En dat deed ze dan ook. Ze begon altijd eerst met vragen over waarmee de mensen bezig waren. Dat was altijd een goed begin, want daar vertelden de mensen graag over. En bijna altijd kwam het gesprek dan op de verdwenen koning en de rebellen. De rebellen hielden het land in een greep en iedereen klaagde. Overal waar Myrra kwam, wisten de mensen afschuwelijke verhalen over ze te vertellen. Over de dingen die ze hadden gedaan en waarmee ze gewoon weg waren gekomen. Omdat het land geen gezag meer had.
Zo kon Myrra steeds heel makkelijk overstappen op haar plan. Ze legde het plan dan uit, en vroeg de mensen of ze haar wilden helpen. Maar dan werd het altijd moeilijk. De mensen vonden het wel erg goed van het meisje dat ze het tegen de rebellen durfde op te nemen, maar voor zich zelf waren ze altijd toch afwijzend. Ze hadden hier hun werk en dat wilden ze niet in de steek laten. Het was voor Myrra heel vervelend dat steeds opnieuw weer te moeten horen. Maar ze verbeet haar teleurstelling en vroeg de mensen dan of ze wel haar verhaal wilden doorvertellen. En dat beloofden de mensen altijd wel.
Zo begon het te zoemen in Karandi. Het verhaal ging rond dat een klein meisje bezig was een leger te verzamelen om de koning te gaan bevrijden. Over een aantal dagen zou ze op een veld staan en wie dan wilde, kon met haar meegaan naar het kamp van de rebellen.
Dit was nieuws dat de mensen nog nooit hadden gehoord. Een klein meisje dat het tegen die vreselijke rebellen op durfde te nemen? Ja, het werd tijd dat er wat werd gedaan. Maar zo'n klein meisje. Zou ze echt in staat zijn de rebellen te verslaan? Iedereen had hun twijfels. Maar de mensen werden wel nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar het meisje, en nieuwsgierig naar haar plan.
Myrra werd nu snel bekend in de stad. Overal waar ze ging, wezen de mensen haar na en fluisterden tegen elkaar: "Dat is het meisje waarover wordt gepraat. Het meisje dat de koning wil gaan bevrijden."
"Zij? Is zij het? Weet je het zeker? Ze ziet er maar zwakjes uit. Een zwerver gewoon."
"Ja, ze is het echt. Ze zeggen dat ze er wel onschuldig uitziet, maar dat ze best kan vechten. Kijk, zie je dat mes aan haar zij? Daar zal ze vast mee overweg kunnen."
"Nou, eerst zien dan geloven. Het verbaast me trouwens dat de rebellen haar nog niet gepakt hebben. Die moeten toch ook over haar hebben gehoord?"
Ja, de rebellen. Dat was het grootste gevaar dat Myrra nu bedreigde: Wat gingen de rebellen doen nu in de stad zo over haar werd gesproken?
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 19: Gevaar in Karandi