Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: Hoe het begon
Hoofdstuk 2: Een nieuw gezin
Hoofdstuk 3: De koopman gaat op reis
Hoofdstuk 4: Vermist!
Hoofdstuk 5: Veranderd leven
Hoofdstuk 6: Anders dan de anderen
Hoofdstuk 7: Afscheid van Molly
Hoofdstuk 8: Het huis zonder Molly
Hoofdstuk 9: Winter
Hoofdstuk 10: Lente
Hoofdstuk 11: Toekomst, toekomst, toekomst
Hoofdstuk 12: Geen echte dochter
Hoofdstuk 13: ...
Hoofdstuk 2: Een nieuw gezin
Na deze avond kwam Elisa vaker op bezoek. Samen met haar twee dochters. En ook gingen Cinderella en haar vader naar hun huis toe.
Het huis waarin Elisa en haar dochters woonden, was prachtig. Het lag in een rijke wijk en zag er statig uit. Het huis was ook enorm groot, en had veel kamers. Maar tot verbazing van Cinderella merkte je daar binnen niet veel van. De meeste kamers bleken afgesloten te zijn en de familie leefde maar in paar van hen.
"We hebben geen bedienden om ze allemaal schoon te houden," legde Paula uit terwijl ze Cinderella door het huis leidde. "En daarom gebruiken we ze niet. Pappie was een rijk man toen hij nog leefde, maar toen hij dood ging, was er niets meer voor ons over. Vroeger hadden we hier vier bedienden, maar die moesten we allemaal weg doen. Allen Jessie, de keukenhulp, hebben we nu nog. Zij kookt en houdt de keuken netjes. Maar de rest moeten we zelf doen."
Het meisje zuchtte.
"Het is zwaar," zei ze tegen Cinderella. "Ik zou blij zijn als dit voorbij was en we weer bedienden hebben om het werk te kunnen doen."
Cinderella snapte niet goed wat er zwaar kon zijn aan het huishouden. Zij thuis hadden ook alleen Molly, en dat liep ook prima. Maar het meisje begreep het iets meer toen ze kennis met Jessie maakte.
De keukenhulp was een chagerijnige, oude vrouw. Heel anders dan de aardige, en altijd vrolijke Molly! De vrouw knikte Cinderella kort toe, en ging toen weer verder met haar werk zonder nog verder op het meisje te letten.
Uit de woonkamer klonk een stem.
"Kinderen, komen jullie? We gaan zo eten."
Elisa en haar dochters aten in de woonkamer. Na de dood van hun vader hadden ze de eettafel daar naar toe verhuisd en in een hoek gezet. Zo konden ze de eetklamer ook afsluiten. Cinderella ham hem ook niet gezien.
Voor deze feestelijke avond was de tafel mooi gedekt. Hij zag er prachtig uit toen Cinderella binnenkwam: er lag een schoon, wit tafelkleed op, waarop met zacht-creme garen allemaal motieven geborduurd waren. De servetten waren van dezelfde stof, en lagen in keurige rollen naast ieders bord. Het tafelzilver was opgepoetst en glansde prachtig en het porseleinen servies was duur en mooi. Maar het mooist van het geheel was de enorme, gouden kandelaar die midden op de tafel stond, en waarin zes creme-kleurige kaarsen brandden. De flakkerende lichtjes werden in het goud van de kandelaar weerkaatst en ze accentueerden de creme-kleurige motieven op het tafellaken.
Elisa had duidelijk smaak.
Ook het eten was met zorg uitgezocht, en smaakte heerlijk. Hoewel de zure Jessie het opdiende. De norse keukenmeid stak schril af tegen de pracht en praal van Elisas huis. Hier had eigenlijk een dienaar in prachtige kledij moeten staan. Maar Cinderella wist dat Elisa daar geen geld voor had. Vroeger, ja vroeger had hier vast een bediende gestaan. En dan hadden ze ook niet in de woonkamer gegeten, maar in de eetkamer, waar het hoorde. En die kamer zou vast prachtig ingericht zijn. Cinderella keek rond en begreep iets van het verdriet dat de moeder en de twee dochters moesten hebben. Al dat moois dat ze achter zich hadden moeten laten!
Het leek of Paula op dat moment haar gedachten raadde, want het meisje keek haar aan en zei:
"Het komt wel weer terug."
Cinderella begreep niet meteen wat ze bedoelde.
"Wat?" vroeg ze.
"De rijkdom," antwoordde Paula. "Op een dag komt dat weer terug. Anna en ik trouwen allebei met een hele rijke man, en dan geven we moeder alles terug wat ze heeft moeten missen. Het duurt niet lang meer. We moeten nog even volhouden."
Cinderella vond dat de twee meisjes het ondanks de beperkte rijkdom toch nog steeds prima hadden. Ondanks dat Elisa nu met veel minder geld moest rondkomen, zag alles in huis er nog steeds mooi en verzorgd uit. Stiekum vond Cinderella het er beter uit zien dan bij haar thuis. Niet dat het er bij haar slecht uit zag. Het meisje hield van haar huis, en het hoefde van haar niet veranderd te worden. Maar wel was het allemaal minder mooi. Minder op elkaar afgestemd.
Dat vond haar vader ook, want in de koets op weg terug naar huis, slaakte hij naast haar plotseling een diepe zucht.
"Wat is er pappie?" vroeg Cinderella meteen ongerust. Ze was bang dat er bij het etentje iets mislukt was. Maar dat was niet het geval.
"Ach kindje," antwoordde de man. "Als ik Elisa's huis met de onze vergelijk, dan wordt het mij zo pijnlijk duidelijk dat ons huis een vrouw mist. Molly is goed. Maar zij is een hulp. Ze helpt alleen. Wat we missen oi iemand die de beslissingen neemt. Iemand die uitzoekt, en het huis inricht. Ons huis is zo kaal! Zou koud, en zo onpersoonlijk!"
"Nee pappie," zei Cinderella verschrikt, bang dat haar vader in het oppervlakkige van Elisa en haar dochters was meegegaan. "Nee pappie. Dat is het niet. Dat is het echt niet! Ons huis is goed. Werkelijk. Het is van ons en dat ademt het ook uit. Het is misschien minder mooi dan het huis van Elisa en haar dochters, maar ik voel me er thuis."
De koopman glimlachte meewarrig om deze uitbarsting van zijn dochter en pakte Cinderella's hand.
"Je bent nog te jong om het te kunnen zien, meisje. Maar het is echt wel zo. Ons huis mist een vrouw."
"En jij, kindje" ging hij verder en hij gaf Cinderella's hand een kneepje, "jij mist een moeder. Molly zorgt erg goed voor je. Maar zij kan je niet de dingen bijbrengen die een vrouw van jouw stand moet leren. Nee, ik denk erover Elisa ten huwelijk te vragen. Dat zou heel goed zijn. Voor jou, voor mij, voor ons huis, voor ons allemaal. Zij, jij, ik, Anna en Paula, we zullen een leuk gezin vormen.
Cinderella zweeg verschrikt toen ze dit hoorde. Ze vond de gedachte dat ze Elise als moeder zou krijgen helemaal niet leuk. Zij had juist het gevoel dat het helemaal niet goed zou zijn als zij met zijn vijfen een gezin zouden vormen. Haar vader en zij pasten niet bij Elisa en haar dochters!
Maar ook voelde het meisje zich verward. Haar vader had gezegd dat ze nog te jong was om te kunnen zien dat hun eigen huis een vrouw miste. Was dat zo? Was ze inderdaad te jong om sommige dingen te zien? Zou het dan toch goed zijn als Elisa kwam? Maar haar gevoel zei zo heel anders! In ieder geval kon ze er niets aan veranderen. Haar vader wilde Elisa te trouwen, en daar kon het meisje niets aan veranderen.
Zo gebeurde het dat de koopman met Elisa trouwde.
De bruiloft werd met een groot feest gevierd. Er kwamen heel veel gasten: een heleboel zakenvrienden van de koopman, en natuurlijk ook iedereen uit de stad waar Cinderella woonde. Cinderella, Anna en Paula waren de bruidsmeisjes. Ze droegen alledrie lichtgele jurken die tot de grond kwamen en wijd uitliepen, en zagen er prachtig uit.
In de dagen voor de bruiloft werd hard gewerkt. Elisa en haar dochters zouden bij Cinderella en haar vader intrekken. En dus verkocht de vrouw haar oude huis, en ook een deel van haar meubels. Met het restant verhuisde ze naar het huis van de koopman. Dat had ook in het huis van de koopman een hoop werk gegeven: kamers werden leeggeruimd en werden vrijgemaakt om slaapkamers voor Anna en Paula te worden; en in bestaande kamers moest plek komen voor de meubels van Elise.
Tot groot jaloersheid van de twee zussen, mocht Cinderella haar eigen kamer houden. Cinderella's kamer was de grootste kamer van het huis, en de mooiste. Het lag aan de voorkant en had een balkon dat over de voortuin tot op straat uitkeek. Anna vond dat zij als oudste eigenlijk recht op deze kamer had, en had min of meer geeist dat zij hem mocht krijgen. Maar tot haar grote ongenoegen had de koopman anders besloten.
"Dit is altijd Cinderella's kamer geweest," zei hij. "Zij houdt hem."
En dus moesten de twee zussen genoegen nemen met ieder een kamer aan de achterkant. Met uitzicht op de tuin, dat wel. Maar dat kon de twee meisjes niet bekoren. Ze waren erg ontevreden over de kamers en onderling spraken ze er schande van dat zij zo aan de achterkant van het huis waren geplaatst. Ze vonden dat de koopman zijn eigen dochter voortrok!
De twee meisjes gingen ook naar de school waar Cinderella op zat. En dat gaf ook problemen, want Cinderella ging naar een normale stadsschool, waar de rest van de stad ook naar toe ging. Anna en Paula vonden die school veel te burgelijk voor wie ze waren. De meisjes snapten niet dat iemand die zo veel als de koopman verdiende, zijn dochters naar zo'n volkse school deed. Zijzelf hadden altijd een gouvernante gehad toen hun vader nog leefde. En toen ze de gouvernante na de dood van hun vader niet meer konden betalen, waren ze met hun scholing gestopt. De direkteur van de stadschool testten de kennis van de meisjes. Ze waren zo achter, dat ze alletwee in klas lager moesten worden gezet. Dat was erg vernederend voor Anna en Paula, en de twee meisjes waren daar dan ook woedend over! Vooral Paula die nu bij Cinderella in de klas kwam en tot haar schrik ontdekte dat het meisje zelfs nog knapper dan zijzelf was.
De blonde Paula was daar erg jaloers over, maar ze liet niet merken hoe ze zich voelde. In plaats daarvan haalde ze de school omlaag en vond dat ze de kennis die werd onderwezen helemaal niet nodig had. Anna, die een luie natuur had en helemaal geen zin in schoolwerk had, viel haar gretig bij. De twee meisjes klaagden erover bij hun moeder.
"Waarom moeten we al die dingen leren?" vroegen ze aan haar. "We trouwen later toch allebei een rijke man, en dan hoeven we nooit meer wat te doen. Waarom moeten we dan nu iedere dag naar die stomme school gaan en tussen die lui zitten? Het is niet goed voor onze manieren. En ook niet voor onze reputatie. Ik zag gisteren Karel de hele tijd op zijn hoofd krabben. Die heeft vast luizen. Als we daar tussen blijven zitten wil geen enkele rijke man ons straks hebben!"
Elisa was het wel met haar dochters eens. De vrouw verafschuwde luizen en ze vond het inderdaad niet kloppen het dat haar dochters tussen de normale kinderen van de stad moesten zitten. Zij waren toch van veel betere stand?
"We moeten allemaal zulke rare dingen leren," klaagde Anna. "Rare sommen, en namen van planten, en verhalen van vroeger. Mijn hele hoofd is vergiftigd met die troep. Het lijkt alsof ze me boer willen maken, of kooplui. Alsof ik zoiets zou willen worden!"
"Nee," antwoordde Elisa beslist. "Jullie hebben gelijk. Dit is niet de soort scholing dat jullie moeten krijgen. Jullie leven is anders dan dat van de kinderen in de stad. Jullie trouwen later iemand op stand en daar moeten jullie op voorbereid worden. Jullie hebben heel andere lessen nodig. Manieren, en kennis van mode. Tob maar niet, meisjes. Ik zal er met mijn man over praten."
Elisa praatte die avond inderdaad met de koopman en ze wist hem over te halen om voor Paula en Anna een gouvernante te zoeken. Een vrouw die de meisjes de dingen zou leren die zij nodig hadden. De vrouw zou ook Cinderella onderwijzen, maar toen het meisje ervan hoorde, trok ze een verschrikt gezicht. Wat? Samen met Anna en Paula leren? Weg van die school en weg van haar vriendinnen? Alle dagen alleen nog maar bij Anna en Paula zijn? Dat zag ze niet zitten, en dus vroeg ze haar vader of zij nog wel naar de school mocht blijven gaan. En tot haar grote opluchting vond haar vader dat goed.
Dus kwam de gouvernante alleen voor Anna en Paula. De twee meisjes, en ook hun moeder, vonden het best. Ze spraken smalend over Cinderella.
"Ze is niet meer dan dat ze is," zei Elisa tegen haar twee dochters. "Je ziet duidelijk het standsverschil tussen haar en jullie. Zij zal nooit een rijke man trouwen, zoals jullie dat gaan doen. Nee, het is wel goed dat zij naar haar oude stadsschool blijft gaan. Zij heeft de kennis later niet nodig. Maar jullie moeten we klaarstomen op jullie leven later. Ik zal een goede gouvernante voor jullie zoeken, meisjes. De beste die er is."
Zo kwam juffrouw Willis in huis als gouvernante. Juffrouw Willis had goede papieren. Haar moeder was gouvernante geweest van de huidige koningin, en haar familie verkeerde in de hoogste kringen van het land.
"Stel je voor, ze heeft rechstreekse connecties met het koningshuis," zei Anna met glanzende ogen tegen Paula toen ze dit hoorde. "Ze schijnt de prins al te kennen van toen hij kind was. Moeder zegt dat ze vaak in het paleis is geweest."
"Ze zal ons een hoop kunnen leren," zei Paula tevreden. "Ik hoorde dat ze hiervoor gouvernante was van de dochter van een van onze ministers. Moeder heeft haar goed uitgezocht. Ze is precies wat we nodig hebben."
De dag dat juffrouw Willis kwam, waren de twee meisjes erg opgewonden. Maar ze hadden geleerd niets te laten blijken, zeker niet tegen personeel. Dus deden ze erg koeltjes bij de ontvangst en droegen de gouvernante snel over aan het kamermeisje om haar haar kamer te wijzen.
Het personeel was in de afgelopen weken ook toegenomen. Elisa had Cinderella's vader kunnen overhalen om naast Molly nog een extra dienstmeisje aan te nemen die nu de kamers verzorgde, en een klusjesman voor de onderhoud van het huis en de tuin. Samen met de gouvernante kwam het aantal personeelsleden daarmee nu op 4. Het was een geluk dat het huis van de koopman zo veel kamers had. Ieder had nu nog een eigen kamer. Maar het huis werd wel erg vol.
Molly zag de komst van het extra personeel met lede ogen aan. Het huis was altijd haar eigen domein geweest. Als enig personeelslid had zij het zelfstandig mogen bestieren en ze had veel vrijheid gehad. Dat was ook al geweest toen de oude mevrouw, Cinderella's moeder, nog leefde. Mevrouw had toen wel gezien dat Molly een verantwoordelijk meisje was, en had veel aan haar overgelaten. Dat was alleen maar meer geworden toen de vrouw ziek was en zich niet meer met het huis had kunnen bemoeien. En toen ze was gestorven, was het huis praktisch voor Molly alleen geweest. Cinderella's vader had zich nauwelijk met het huis bemoeid.
Maar nu, met de komst van Elisa veranderde dat allemaal. Er was weer een mevrouw in huis, en Elisa liet goed merken wat dat betekende: Molly's vrijheden werden flink ingedamd. En toen ook Nathalie kwam en Molly's taken tot die van de keuken werden beperkt, voelde Molly zich niet meer prettig in huis. En dan nu weer die nieuwe gouvernante juffrouw Willis....
De lessen begonnen. In een speciaal ingerichte kamer onderwees juffrouw Willis Anna en Paula vakken als etiquette en mode, terwijl Cinderella naar haar stadsschool ging en daar vakken als rekenen en geschiedenis kreeg. Juffrouw Willis was goed. De twee meisjes en Elisa waren erg tevreden over haar. Indedraad had de vrouw kennissen in de hoogste kringen van het land. En op verzoek van Anna, Paula en hun moeder vertelde ze daar over. 's avonds als de familie na het eten nog bij elkaar zat, nodigden ze juffrouw Willis regelmatig bij hun uit om verhalen over de aristocratie te vertellen. Juffrouw Willis voldeed graag aan dit verzoek, want ook zij had een hoge dunk van zichzelf, en vond het maar niets om de avond bij Molly en Natahlie in de keuken door te brengen. Die twee meiden waren geen gezelschap voor haar! Dus zat de gouvernante 's avonds vaak bij de famillie, en vertelde van de baronnen en baronnessen, graven, gravinnen en andere edelen van het land. Ze vertelde wie wie was, en hoe de verschillende families aan elkaar gerelateerd waren. Elisa en Anna en Paula hingen aan haar lippen.
Natuurlijk moest juffrouw Willis ook over de prins vertellen. De enige zoon van de koning en koningin. Omdat hij prins was, had hij geen echte naam. Hij werd gewoon 'De prins' genoemd. Maar om hem te onderscheiden van de oude prinsen van vroeger, had hij in de loop van de tijd wel een bijnaam gekregen. En dat was 'Prins Charmant'. Prins Charmant was zijn bijnaam waard. Juffrouw Willis vertelde dat de jongen enorm knap was om te zien. Met bruinblond haar en blauwe ogen. En hij was ook heel aardig en lief.
"Hoe oud is hij?" vroeg Anna gretig aan de gouvernante.
Juffrouw Willis dacht even na.
"Zo tussen jou en Paula in," antwoordde ze toen. "Hij zal, net als jullie, bijna de volwassen leeftijd hebben bereikt."
"En dan moet hij trouwen!" zei Paula enthousiast. "Heeft hij al iemand op het oog, juffrouw Willis?"
De gouvernante schudde met haar hoofd en keek Paula lachend aan.
"Nee, maar hij heeft natuurlijk ook nog alle tijd. In ieder geval heeft hij genoeg keuze. Er zijn veel meisjes in het land die geschikt voor hem zijn. Neem Adelene, de dochter van graaf Herean, of Rosalie, de dochter van jonker Eudard. Alletwee van zijn leeftijd en prima opgevoed."
"Zijn wij ook goed opgevoerd om in aanmerking te kunnen komen?" vroeg Paula onschuldig terwijl ze juffrouw Willis met haar blauwe ogen aankeek.
Juffrouw Willis voelde hoe Elisa naast haar oplettend naar haar keek. Ze antwoordde daarom taktisch:
"Ik doe mijn best. Als jullie goed bij mijn lessen opletten, maken jullie een goede kans."
Verder werd er niet gesproken. Maar voor juffrouw Willis was het duidelijk waarheen de familie wilde en welke lessen ze aan de twee meisjes moest geven.
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 3: De koopman gaat op reis