Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 0: Zwarte haren en rood bloed
Hoofdstuk 0: ...
Hoofdstuk 0: ...
Buiten waaide het hard. Takken van bomen kraakten, maar het was doodstil op straat. Leli Ackhard fietste met windtegen naar huis. Ze baalde verschrikkelijk. Vandaag had ze een belangerijk proefwerk, Frans. Leli was immer nooit zo goed geweest in Frans, maar vandaag was ze barreslecht. Een 3,5 voor Frans. Ze had daarmee gelijk het laagste cijfer van de klas. Mevrouw Dik, van Frans, wilde met Leli's ouders praten. Maar die hadden het te druk met ruzie maken. Leli huiverde toen ze haar fiets voor het huis opslot deed. Haar ouders waren ruzie aan het maken. Ze hoorde glas kapot gaan, geschreeuw en flink gehuil. Leli zuchtte en deed de voordeur open. Wauw, het geluid was harder dan buiten.
'Denk je dat ik nog steeds verliefd op haar ben, Bianca? Ha, je bent gewoon een jaloers mens.' Leli zette haar oor tegen de muur om het beter te kunnen horen. Haar moeder huilde zacht op de achtergrond. Waarom waren ze ruzie aan het maken. Ze hadden toch beloofd aardig tegen elkaar te zijn?
'O toe nou, Martijn. Ik zag jullie toch? Je moet niet tegen me liegen, want ik zag met mijn eigen ogen dat je dat mens aan het aflebberen was!' schreeuwde haar moeder. Leli schrok. O nee toch!
Opeens klonk er een klap. Haar moeder huilde nog harder en had nu echt pijn, zo te zien. Toen ging de deur open. Haar moeder stond daar, met een rood hoofd en bloed op haar gezicht.
'Wat sta je daar nou?!' vroeg ze.
Leli keek haar moeder uitdrukkingloos aan.
'Waarom kunnen jullie niet gewoon aardig zijn tegen elkaar? Man, jullie zijn net zwijnen!' Leli rende naar haar kamer en sloot zich op. Hier was ze alleen, veilig en geen ene persoon kon haar lastig vallen. Ze opende haar dagboek en begon een nieuw hoofdstuk te schrijven.
`Waarom pap en mam niet gewoon kunnen zijn tegen elkaar, vind ik maar raar. Misschien houden ze niet meer van elkaar... Dan moeten ze scheiden! Ach, das beter zo. Ik wou dat ik ouders had die nooit uit elkaar mochten gaan. Misschien klinkt dat gemeen, maar het is beter dan ouders die ruzie maken. Ze luisteren niet eens meer naar me. Ik wilde ze gaan vertellen over mijn cijfers, maar zelf daar hebben ze geen tijd meer voor. Echt stom. Ik wou dat ik op mijn eigen eiland woonde. Lekker in de zon zonder stress. School en ouders bestaan dan gelukkig niet. Mijn eigen eiland, ja vast! Dan moest ik veel geld hebben en ik kreeg maar twee Euro per maand. Dan kon ik wel vierentwintig jaar wachten op mijn eigen eiland.
Zou het niet vreemd zijn als ik, zou stelen. Dan kon ik dat weer verkopen en dan had ik in een klap genoeg geld. Niet zo'n slecht idee eigenlijk. Maar nee, van mama mag ik helemaal niet stelen. Ach, tante Jessie was ook dief. Maar die eindigde in de gevangenis. Tja..
Het leven is gewoon veel makkelijker als ik dood was. Niet maakt zich dan nog zorgen om me`