Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: Weer terug op Kirrin.
Hoofdstuk 2: Een onverwachte wending.
Hoofdstuk 3: Op weg naar het donkere bos.
Hoofdstuk 4: Vreemde dingen.
Hoofdstuk 5: Bram en Eleor.
Hoofdstuk 6: Gebeurtenissen in de nacht.
Hoofdstuk 7: Er gebeurt een boel rond 'Zonnehoven'!
Hoofdstuk 8: In het grote huis.
Hoofdstuk 9: Onderdanen van Bram!
Hoofdstuk 10: Een spectaculaire ontsnapping.
Hoofdstuk 11: Waar is iedereen?
Hoofdstuk 12: Weerzien op het politie-bureau.
Hoofdstuk 13: De ontknoping van alle gebeurtenissen.
Hoofdstuk 14: Het einde
Hoofdstuk 9: Onderdanen van Bram!
Helaas was Bram niet alleen. Zijn oom was wel zo slim geweest om hem te laten vergezellen door een van de kerels. Die kwam ook het kamertje binnen. De man vatte post voor de deur en sloeg zijn armen over elkaar. Hij zag er onverzettelijk uit.
Bram keek schaapachtig naar de kinderen op.
"Hallo," zei hij. "Mijn oom zei dat jullie nu ook mijn onderdanen zijn."
De kinderen wisten niet wat ze hierop moesten antwoordden.
Bram ging zitten op de laatste lege stoel van de tafel.
"Ik ben wel blij, want Antonio kon niet meer spelen," ging hij verder. "Nu heb ik weer speelkameraadjes."
De kinderen wisten niet wat ze moesten doen. Toen kreeg Julian een idee. Als hij het slim speelde kon hij Bram voor zich gebruiken.
De jongen boog daarom naar de jongen toe en verlaagde zijn stem tot een zacht gefluister.
"Hé Bram," zei hij met een geheimzinnige stem. "We spelen spionnetje. Doe je mee?"
Bram was verbaasd dat Julian het initiatief nam. Maar de grote jongen zag er zelfverzekerd uit, en Bram knikte.
"Dat is goed," antwoordde hij. "Hoe spelen jullie dat?"
"We zijn een geheime bende," antwoordde Julian fluisterend, "en niemand mag van ons weten. We hebben een heleboel geheimen, maar die mag je alleen weten wanneer je belooft ze aan niemand te vertellen. Kun je dat beloven?"
Brams ogen begonnen te schitteren. Dit klonk opwinded!
"Dat is goed," antwoordde hij.
"Nee, dat is geen belofte," zei Julian meteen. "Je moet de bende-eed afleggen. Kom, ik zal je laten zien hoe dat moet. We leggen allemaal onze linkerhand op tafel."
De kinderen legden hun linkerhand op tafel. Bram deed het ook.
"En nu?," vroeg hij. "Ik vind het spannend!"
"Nu leggen we onze handen bovenop elkaar, kijk hier midden op de tafel," wees Julian de jongen. "Jouw hand als eerste, dan Annie's hand, dan George's hand, en dan mijn hand."
"Waarom zo?," vroeg Bram terwijl hij zijn linkerhand in het midden van de tafel legde.
"Ik ben de bendeleider, vandaar dat ik bovenop moet liggen," vertelde Julian ernstig. "Nu Annie, leg jouw hand maar op die van Bram."
Annie deed wat haar gevraagd was, en toen legde George haar hand op die van Annie. Als laatste legde Julian zijn hand bovenop de andere drie.
"Nu," zei hij. "Bram, nu zeg je de woorden van de eed die ik je zal voorzeggen. Luister goed, en zeg me dan na."
"Ik, Bram, beloof de bende van de Oog trouw te zijn. Ik zal ze nooit verraden. Ik beloof dat ik een goed bendelid zal zijn, en dat ik hun geheimen nooit buiten de bende zal vertellen."
"De Bende van de Oog, heten jullie zo?," vroeg Bram met fluisterende stem.
Julian knikte. "Precies, dat zijn wij," antwoordde hij. "Zeg mijn woorden maar na."
En geholpen door Julian die hem de woorden ieder keer opnieuw voorzei, legde Bram de belofte van de bende af.
"Mooi," zei Julian na afloop terwijl iedereen zijn linkerhand weer wegtrok. "Nu, Bram, nu ben je een van ons. Welkom in onze bende."
Bram, straalde van plezier.
"Ik vind dit leuk," zei hij. "Wat gaan we doen?"
"Ons eerste geheim is Timmy," zei George zachtjes terwijl ze naar de jongen toeboog. "Alleen wij vieren weten dat het niet Eleor maar Timmy is die hier rondloopt. En dat moeten we geheim houden."
"Natuurlijk," antwoordde Bram. "Maar dat deed ik al. Ik zal vreselijk op mijn kop krijgen, als mijn oom hoort dat Eleor niet hier is."
"Hoe is het met Timmy?," vroeg George. "Is alles goed met hem?"
Eindelijk, eindelijk kon ze de vraag stellen die haar al zo lang op de lippen brandde. Ze was vreselijk ongerust over haar hond. Timmy in handen van die nare mannen! Ze wilde dat hij bij haar was was. Maar gelukkig kon Bram haar geruststellen.
"Timmy is OK," antwoordde hij. "Hij is in de keuken."
George zuchtte. Maar haar angst ging niet helemaal weg.
"Je moet goed voor Tim zorgen, hoor," drukte ze Bram op zijn hart. "Ik wil niet dat wat met hem gebeurt."
"Ik zorg goed voor Tim," zei Bram wat verontwaardigd. "Dat deed ik al."
"Ssst," zei Julian meteen, en hij keek naar de man die roerloos bij de deur stond. "Praat zachtjes, Bram. Dit is ons geheim."
Bram was een makkelijke jongen.
"Sorry," zei hij direct. "Ik zal blijven fluisteren. Hebben we nog meer geheimen?"
"Ja," antwoordde Julian meteen. "Die hebben we. Weet jij uit welk land Antonio komt?"
Bram was verbaasd. "Antonio woont hier, in mijn land," antwoordde hij.
"Nee," zei Julian, "dat bedoel ik niet. Weet jij waar Antonio woonde voordat hij naar jouw land kwam?"
Maar tot zijn teleurstelling schudde Bram met zijn hoofd. "Antonio heeft het me wel eens verteld," zei hij. "Maar het is een heel moeilijke naam. Ik weet het niet meer."
"Heeft Antonio je ook verteld hoe het land er uit ziet?" vroeg Annie.
"Oja," antwoordde Bram. "Het schijnt dat de zon daar altijd schijnt. En het is er warm, veel warmer dan hier. En er bloeien bloemen. En er is een heel grote stad, en die hebben allemaal witte huisjes."
"Ik schijn in die stad geboren te zijn," ging hij trots verder. "Mijn vader en moeder woonden in die stad, maar toen die stierven, ben ik door mijn oom hier naar toe gebracht."
"Waar zou je liever willen zijn, in die stad of hier?," vroeg George.
Hier moest Bram even over nadenken. "Dit is natuurlijk mijn koninkrijk," antwoordde hij. "Maar ik denk dat het in die stad veel mooier is. Ik zou daar willen zijn."
"Kan je je nog iets van die stad herinneren?," vroeg Annie.
Maar Bram schudde met zijn hoofd. "Ik ken het alleen van de verhalen van Antonio," antwoordde hij met een knik naar de man op het bed.
"Wel, wat zijn er nog meer voor geheimen?"
"Heb jij geheimen?," vroeg Julian.
"Ja, ik heb geheimen, maar dat zijn mijn eigen geheimen," antwoordde Bram.
"Kan je die met ons delen?," vroeg Julian.
Maar tot zijn teleurstelling schudde Bram met zijn hoofd.
"Het zijn staatsgeheimen," antwoordde hij. "Ik ben koning. Wat gaan we verder doen?"
"Kan je ons nog meer vertellen van dat land van Antonio?," vroeg Annie. "Wat weet je er allemaal van?"
"Antonio heeft mij prachtige verhalen verteld," zei Bram trots. "Zal ik jullie een paar vertellen?"
"Vertel maar," antwoordde Julian. Hij had niet zo'n zin om naar de verhalen van Bram te luisteren. Maar wellicht konden ze er zo achter komen over welk land het ging. Hij keek naar George en zag aan haar gezicht dat zij ook geen zin had. Maar kom op, ze moesten toch de tijd doorkomen. Dus maakte hij het zich gemakkelijk op zijn stoel, en knikte Bram toe ten teken dat hij kon beginnen.
Haastig rende Dick door de struiken. Het hek! Hij moest buiten dit terrein zien te komen! De anderen waren gevangen genomen, en hij was de enige die ze kon redden! Hij moest naar de politie toe. Maar eerst buiten dit terrein komen. De jongen rende en rende. Daar zag hij het hek door de struiken schemeren. Dick haalde opgelucht adem. Gelukkig. Hij zou bijna op openbaar terrein zijn. Nu moest hij zoeken naar het gat in het hek. Dat gat waardoorheen ze vanochtend binnen waren gekomen. Waar zat het? Dick begon het hek te volgen. Maar ongelukkig genoeg liep de jongen in de verkeerde richting. Zonder dat hij het wist, liep hij steeds verder van het gat weg.
Het hek liep dwars door het bos. Het was hier erg dicht begroeid, en Dick moest zich echt een weg banen. Hij liep om bomen heen en kroop door struiken.
Bovendien was het bewolkt. De zon liet zich vandaag niet zien. Deze twee dingen: de dichte begroeiing en het afwezig zijn van de zon, zorgden ervoor dat Dick niet wist waar hij liep. Het bos was overal hetzelfde, en de jongen begon zijn gevoel voor richting kwijt te raken. Liep hij zuidwaards, of liep hij noordwaards? Hij wist het niet meer. Wel begon hij zich na een poosje te verbazen dat hij het gat nu nog niet had bereikt. Zou hij de verkeerde richting op zijn gelopen? De jongen stond stil, en keek achterom. Hij twijfelde of hij zou teruglopen.
Maar op dat moment trok een vreemd geluid zijn aandacht. Een zwaar gebrom klonk in de lucht. Daar kwam iets aangevlogen! Dick keek omhoog en probeerde te zien wat het was. Maar de bomen vormden een dicht bladerdak, en hij zag niets. Hij kon alleen maar raden wat het kon zijn. Het geluid werd steeds harder. Het leek wel of het recht naar hem toe kwam! Dick pijnigde zijn hersens om te bedenken wat het kon zijn. Het geluid leek het meest op een helikopter die kwam aanvliegen. Maar wat deed een helikopter nou hier? Of zou het de politie zijn, die hun kwam bevrijden? Had tante Fanny soms de politie gebeld?
Het geluid was nu oorverdovend, en de bomen ruisden in de wind. Dit moest inderdaad een helicopter zijn, en het leek erop dat het ging landen bij 'Zonnehoven'!
Dick besloot een kijkje te nemen. Wanneer het inderdaad de politie was die hun kwam bevrijden, dan was het onzinnig dat hij hier nog langer naar een uitgang zocht. Hij zou door de bosjes sluipen en er voor zorgen dat niemand hem zag voordat hij had gezien wie in de helicopter hier naar toe was komen vliegen.
Dick verliet de muur, en begon toen door de bosjes in de richting van het lawaai te lopen.
Het was nog een flink eind lopen, en toen Dick eindelijk bij het grote huis was, was het lawaai al lang verstomd. Maar daar stond de helicopter op het grasveldje voor het huis! De jongen was aan de voorzijde van het huis gekomen, en vanaf zijn plaats kon hij alles goed zijn. De helicopter was uitgeschakeld, en de wieken stonden stil. Er was niemand in de buurt. Waarschijnlijk waren ze allemaal naar binnen gegaan. Dick keek, en vroeg zich af wat hij nu moest doen. Waren het vrienden of vijanden die hier met de helicopter waren gekomen?
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 10: Een spectaculaire ontsnapping.