Hoofdstuk 0: Vanaf het begin
Hoofdstuk 1: *Loraine*
Hoofdstuk 1: *Loraine*
1.*Loraine*
Loraine opende haar ogen. Nog half slapend ging ze rechtop zitten en tastte met haar hand naar het lichtknopje van haar schemerlamp. Toen ze merkte dat ze hem niet kon vinden wist ze dat dat onding vast alweer achter het kastje was gevallen. Loraine wachtte even tot haar ogen aan het donker gewend waren, om vervolgens naar het lichtknopje te zoeken. Ondertussen dwaalden haar gedachten af naar de avond daarvoor. Ze had uren wakker gelegen. Normaal kon Loraine prima in slaap komen, maar deze avond was anders. Op één of andere manier kon ze maar niet ophouden met denken. De ene na de andere gedachte spookte door haar hoofd. Haar vrienden, school, de jongen waar ze al bijna een jaar verliefd op was, haar toekomstdromen...
Het duurde even voordat Loraine doorhad dat er helemaal geen kastje naast haar bed meer stond, maar een klein bijzettafeltje. 'Hè?' Vroeg ze zich af. 'Wat doet die nou hier? Ik ken dat hele ding niet.' Ze keek verder rond in haar kamer en zag dat alle meubels die er normaal hoorden te staan verdwenen waren. "Is dit weer zo'n briljante actie van mijn broertjes?" vroeg Loraine zich hardop af. Haar broertjes deden wel vaker van die dingen, het waren echte lastposten. "Pff ik word soms ook zo moe van jullie." zuchtte ze. Het viel haar niet op dat haar stem anders klonk dan normaal, maar dat kwam waarschijnlijk door de zenuwen. Er klopte hier iets niet. Langzaam stapte Loraine uit bed. Ze voelde geen kleedje onder haar voeten, terwijl die er normaal wel altijd lag. Langzaam begon haar iets te dagen. En toen ze een lampje had gevonden keek ze nog eens goed rond. Haar voorgevoelens klopten: dit was haar kamer niet. Loraine had zin om te gillen, maar hield zich gedeisd. Straks was ze ontvoerd ofzo. Snel liep ze naar het raam en trok de gordijnen opzij. Buiten zag ze een zanderige kust met een uitgestrekte diepblauwe zee. Loraine vroeg zich af wat dit allemaal te betekenen had. Was ze ontvoerd? Of hadden haar ouders haar midden in de nacht stiekem meegenomen op een verassingsvakantie naar een vakantiehuisje aan het strand? Al snel kwam ze tot de conclusie dat dat laatste absoluut niet kon, daar sliep ze niet vast genoeg voor. Bovendien was dat niks voor haar ouders. Snel liep Loraine naar de deur en probeerde de klink naar beneden te doen. Ze haalde opgelucht adem toen ze doorhad dat dat lukte. In de ruimte erachter was een klein halletje. Loraine keek rond of ze iets kon herkennen, maar tevergeefs. Plots klonk er een stem: "Goedemorgen!" Loraine verstijfde en draaide zich langzaam om in de richting waar de stem vandaan kwam. Loraine hapte naar adem. Dit kon niet waar zijn. Voor haar stond niemand minder dan Mason, de jongen waar ze al bijna een jaar verliefd op was. Hij was wel de laatste die ze hier verwachtte te zien. Oké, hij was een goede vriend van haar, maar hem hier tegen komen in een strandhuisje?!
Zoals ik al zei, Mason was een erg goede vriend van Loraine, en zij was smoorverliefd op hem. Hij wist dat, ze hadden er al vele gesprekken over gehad. Maar hij zag haar alleen als goede vriendin. Mason had trouwens ook al een vriendinnetje.
Dat even terzijde, nu stond hij daar ineens in een pyjama voor haar in een vreemd huisje aan de kust. "Sorry, ik was al naar beneden gegaan." zei hij verontschuldigend. "Maar ik liet je liggen, je zag er zo schattig uit." O. Mijn. God. Loraine hield het niet meer. Met Mason geslapen? In dezelfde kamer? Of nee, niet eens, er stond niet nog een bed. Met Mason geslapen in één bed?! En Celeste dan? "Mason, ik..." probeerde Loraine, maar hij legde zijn vinger op haar lippen voordat ze kon uitpraten. "Sst, het ontbijt staat al klaar, ga je mee?" Hij pakte haar hoofd beet en drukte zachtjes een zoen op haar voorhoofd. Ik droom... Kon Loraine alleen maar denken. Ik droom, en deze droom is nog mooier dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ondanks het geluk waarmee ze opeens overspoeld werd was ze wel nieuwsgierig naar een aantal dingen. De belangrijkste: Hoe kom ik hier? "Maar Mason, hoe kom ik, euh... Ik bedoel, hoe komen we hier in godsnaam? Eh nee wacht..." Loraine schaamde zich dood. Het was een simpele vraag maar zij moest er natuurlijk weer bij stotteren. Mason keek haar vreemd aan. Oh nee! kreunde ze in zichzelf. Het was hem opgevallen. Daar ging het hem blijkbaar niet om, want hij zei: "Hoe bedoel je 'hoe komen we hier'? Met de boot, of course. Ben je nog niet helemaal wakker ofzo? We zitten op Texel gekkie." Deze keer was het Loraines beurt hem vreemd aan te kijken. "Maar ik heb niks gemerkt? En wie zijn hier allemaal? Hoe zit het met..." Mason keek nu bezorgd. "Heb je een nachtmerrie gehad? Ga anders even zitten Celeste." Hij sloeg een arm om haar heen. Loraine was even verward. Waarom noemde hij haar bij de naam van zijn nu-vorige-vriendin? En waarom deed hij alsof ze een nachtmerrie had gehad? Plotseling viel haar oog op een spiegel naast haar...