|
** Twee wegen en een driesprong **
(Roos)
Eigenaar: Roos
Verhaal begonnen door: Roos
|
|
|
Hoofdstuk 9: I'm losing control
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 13:50:20
|
Roos :
|
Fronsend las ik het mailtje. Gala?
Ik scrollde naar beneden. Groetjes, Charlotte en Christine.
Charlotte en Christine? Waarom zij?
Ik las het mailtje nog een keer.
Hoi allemaal,
Jullie weten vast nog wel dat wij voor club nog een leuke avond moesten regelen. Dat hebben we gedaan. Jullie zijn van harte uitgenodigd op zaterdagavond, over drie weken bij Christine thuis. We gaan een gala houden en de dresscode is feestelijk chique.
Ja, dat leek mij nogal logisch. Gala is feestelijk chique.
Voor de rest moeten alle jongens een meisje hebben uitgenodigd. De jongen moet het meisje ophalen. We hebben ook nog een prijs en zo… jullie mogen om zes uur komen en hoeven dus niet te eten.
Groetjes, Charlotte en Christine.
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 14:55:11
|
Roos :
|
Pf. Gala. Best leuk idee, maar toch. Ik wist dat we het met mijn klas van school ook wilden doen, maar dat we het toch maar niet hadden gedaan. We vonden de jongens er te jong voor. Tja, hoe zeg je dat. Onontwikkeld genoeg.
En nu wilden ze dat met onze club doen?
We hadden toch niet eens een gelijk aantal jongens en meisjes? Hoe moest dat dan?
Bovendien had ik zo mijn twijfels in sommige jongens. Ik wist dat die nooit een meisje zouden vragen.
Maar ja. Ik zou wel zien.
Ik sloot de computer af en liep naar de kamer. Ik trok de snoeppot uit de kast en haalde er een hand vol drop uit.
‘Vreetbeer,’ zei Ricardo.
‘Ook eentje?’ ik stak hem een dropje toe.
Hij nam hem aan, maar tufte hem direct weer uit.
‘Wat nu weer?’
‘Zoet man! Niet te eten!’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik vind zoute ook lekkerder, maar mama koopt deze altijd omdat Jurrian zoute niet lust.’
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 15:12:50
|
Roos :
|
‘Nou ja…’ Ricardo voelde in zijn zak en haalde er een pakje shag uit. In no-time had hij er een gerold en stak hem tussen zijn lippen. ‘Ook eentje?’
‘Nee.’
‘Ach kom, ma is toch niet thuis.’
Ik haalde mijn schouders weer op. ‘Nee, dank je.’
Ik wilde niet zo worden als Stef.
Ricardo schoot in de klompen van mijn vader die naast de deur stonden.
‘Heb je geen schoenen, of zo?’
‘Jawel, maar dat is weer zo’n gepruts met de veters.’
‘Oh.’ Ik gooide de laatste dropjes in mijn mond en ging naar mijn kamer.
Ik plofte in mijn zitzak. Br, eigenlijk best koud. Ik trok aan de punt van mijn deken en rukte net zolang tot die van mijn bed afviel. Ik trok de deken over me heen. Beter.
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 15:13:02
|
Roos :
|
Gala. Wie zou mij vragen?
Plotseling wist ik wat me de hele tijd had dwarsgezeten over dat gala. Ik wilde niet met een jongen van mijn club – ik wilde met Dominic!
Jammer dat hij niet in onze club zat. Onze club!
Hij woonde een uur bij me vandaan! Trouwens, hij zou me toch niet hebben gekozen. Er zaten knappere meiden in mijn club. Chantal bijvoorbeeld.
Dominic. Ik sloot mijn ogen en stelde me hem voor als hij met me mee naar gala ging. Hij zou een pak aanhebben.
Ik had hem vaker gezien in pak, dan was hij echt heel knap. Hij zag er dan zo mannelijk uit!
Op zijn facebook stond een foto van hem, strak in pak. Met een zonnebril en hanenkam; net een gangster. Echt heel cool.
Kon hij maar met me mee!
Ik kreunde en sloeg mezelf met mijn vlakke hand tegen mijn hoofd. Ik moest daarmee ophouden! Kon ik dan echt nergens anders aandenken?
Ik stond op en trok een la open. Papier en potlood, meer had ik nu even niet nodig.
Misschien dat ik dan niet meer aan hem zou denken.
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 15:13:14
|
Roos :
|
Ik plukte een boek uit mijn bed vandaan en bekeek de kaft. Frans. Afschuwelijk.
Er stond een vreselijke tekening op van mijn leraar – maar die was ook vreselijk.
Vlug bedekte ik het portret met mijn papier.
Met mijn potlood trok ik wat strepen over het papier.
Ik hield van tekenen. Al gauw waren mijn gedachten leeg. Geen Dominic meer.
Even later stonden er de vage omtrekken van een gezicht. Ik sloot even mijn ogen. Ik moest nu de ogen tekenen.
Heel langzaam tekende ik de lichte bogen op het papier. Lichte wimpers, een pupil. Een lichte streep, de ogen gingen steeds meer leven.
Ik hielde het papier een eindje van me vandaan. Niet slecht.
Door met schaduwen te werken, creëerde ik een neus.
Ik tekende neuzen nooit door er gewoon een te tekenen. Nee, ik maakte het naast de ogen altijd wat donkerder en daardoor kwam er een scheiding tussen licht en donker. Een neus.
De mond vond ik altijd het moeilijkst, maar vandaag ging het me redelijk af.
Nu nog het haar. Dat vond ik altijd het leukste.
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 15:13:28
|
Roos :
|
Verschillende kapsels bedenken en toepassen.
Ik bekeek het gezicht. Was het een jongen of een meisje?
Een jongen, hij had ruwe trekken. Meisjesgezichten waren fijner.
Kort, donker haar.
Nu nog de schaduwen. Ik kleurde een beetje met mijn grijze potlood en veegde het wat uit met mijn duim.
Toen ik daar mee klaar was hield ik het papier weer van me af.
Tot mijn grote verbazing en ergernis was het niet zo maar iemand die ik getekend had. Waarom moest ik hem weer tekenen?
Nu ik goed keek, herkende ik hem direct in mijn tekening.
Ik zuchtte gefrustreerd. Waarom?
Kon ik nu echt niet ophouden?
Ik verfrommelde het papier en maakte er een prop van. Even later vloog de prop door mijn kamer.
Ik moest hem vergeten. Waarom kon ik dat nou niet? Ik ging te ver!
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:04:11
|
Roos :
|
Ik besloot Wybren op te zoeken. Hij kon me vast helpen.
Wybren is een vriend van Dominic.
“Hou nou je kop!!”
Wéér Dominic. Ik vroeg me bezorgd af hoe dat ooit moest als hij van school af was.
Gauw naar Wybren. Laarzen aantrekken? Nee, geen zin in. All-stars. Die had ik lang niet aan gehad.
Het voelde heel vreemd toen ik naar buiten liep. De laatste maanden had ik laarzen aangehad met een hoge hak. Dan moet je echt wennen als je all-stars aantrekt!
Halverwege kwam ik mijn neefje Gilan tegen.
Gilan was het zoontje van mijn oudste broer Guido. Hij had, net als wij allemaal, rood haar. Hoewel dat van hem lichter was, meer roodblond.
Gilan was juist vier jaar geworden en ging nu naar groep een.
‘Hoi Giel!’
Ik pakte hem op en zwaaide hem door de lucht. Hij lachte.
‘Hoe gaat het?’
‘Goed!’ zei Gilan.
Opeens hoorde ik een schreeuw. Dat was Elvira. Elvira was het zusje van Gilan.
Ze kwam juist de deur uit en zag mij met Gilan. Zo gauw als haar korte beentjes haar konden dragen, rende ze naar me toe.
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:04:29
|
Roos :
|
‘Ha Elvi!’
Ik tilde haar op. ‘Hoi poepie!’
Ik hield heel veel van de kinderen van mijn broer. Ze woonden in hetzelfde huis als Wybren – twee onder één kap.
Ik vond het leuk dat ze zo dichtbij woonden. Wanneer ik maar wilde kon ik naar hen toe. Ook moest ik vaak bij hen oppassen.
‘En hoe gaat het met Sam, Giel?’
Sam was het jongste broertje van Gilan. Ja, ze hebben drie kinderen en heel kort op elkaar.
Ik wist van mijn schoonzus Nynke dat Sam eigenlijk niet helemaal gepland was. Maar toch welkom.
Ik vond het zo grappig; Elvira was klein voor haar leeftijd. Ze kon pas laat lopen – toen ze anderhalf was en kreeg ook rond die tijd tandjes.
Sam die bijna een jaar was, had nu al tanden.
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:04:41
|
Roos :
|
Waarschijnlijk zouden mensen over een jaar zeggen: “Hé, wat leuk, hebben jullie een tweeling!”
Maar dan moest Nynke zeggen: “Nee, Elvira is een jaar ouder.”
Dat zou wat zijn! Wel zielig voor Elvira…
‘Kom je mee spelen?’ vroeg Gilan.
‘Nee, ik ga naar Wybren.’
‘Waarom?’
Ik zuchtte. Gilan zat in de ‘waarom’ fase. Na bijna elke zin vroeg hij: “Maar waarom dan?”
Frustrerend.
‘Daarom. Ga jij weer spelen?’
‘Is Jurrian bij oma?’
‘Ja, Jurrian is binnen.’
‘Mag ik bij Jurrian spelen?’
‘Dat moet je aan oma vragen.’
Dat was gek om te zeggen; oma. Want zij was gewoon mijn moeder.
Ik zette Elvira op de grond. ‘Ga maar gauw.’
Elvira begon te brullen en klampte zich aan mij vast.
‘Nee, Elvira. Ga maar naar oma!’
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:05:00
|
Roos :
|
Plotseling besefte ik dat mijn moeder helemaal niet thuis was. Elvira was heel lief, maar ik wilde nu naar Wybren.
Achter me hoorde ik een fiets aankomen. Gelukkig, mijn moeder.
‘Mam?’
‘Ja?’
‘Kan jij op Giel en Elvi passen?’
‘Waar ga je heen, dan?’
‘Naar Wybren.’
Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen. ‘Alweer?’
Ik wist dat mijn moeder het niet leuk vond dat we zoveel bij elkaar waren. ‘Ja.’
‘Waarom?’
‘Daarom.’
Mijn moeder zuchtte. ‘Oké dan. Gilan! Kom jij oma helpen?’
Het jochie knikte en rende naar haar toe.
Ik haalde mijn hand door Elvira’s rode haartjes en bracht haar bij mijn moeder.
‘Dag Elvi… Kus?’
Elvira drukte haar natte lippen op mijn wang. Ik gaf haar een zoen op haar fluweelachtige wangetje. ‘Zo. Ga maar fijn bij oma spelen.’
Vlug haastte ik me naar Wybren. Als hij nu maar thuis was.
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:05:13
|
Roos :
|
Ik nam het tweede paadje. Het eerste leidde naar Guido en Nynkes huis.
Ik liep over de keitjes naar de voordeur en opende die.
Mijn tante stond gebukt naar me toe. Ze deed juist Robby zijn laarsjes aan. Robby was het drie jaar oude broertje van Wybren.
‘Hallo tante Gerieke,’ zei ik.
‘Ha buurmeisje!’
Ik grinnikte. ‘Is Wybren er?’
Tante Gerieke knikte naar een deur. ‘Volgens mij zit hij achter de computer.’
‘Oké.’
Ik trapte m’n schoenen uit en liep door de keuken naar de kamer.
‘Wybren?’
‘Ja?’
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:05:26
|
Roos :
|
Hij zat inderdaad achter de pc. ‘Ik verveelde me. Wat ben je aan het doen?’
‘Need for speed,’ antwoordde hij.
‘Beetje leuk?’ ik keek naar de sportwagen die hij op het scherm bestuurde.
‘Ja… ik ben net de hele tijd eerste geworden… sst! ik moet dit level halen, anders…’
Ik trok een stoel naar me toe en ging er op zitten. De auto denderde over een heuvel. Een knalgroene auto reed ervoor.
Wybren haalde hem in. ‘Eerste!’ mompelde hij.
Hij passeerde de eindstreep en draaide zich naar me toe.
‘Wat kwam je doen?’
‘Beetje verstrooid?’ grinnikend keek ik hem aan. ‘Ik kwam eigenlijk vragen of je zin hebt in een potje voetbal.’
‘Oh.’ Wybren klikte een andere race aan. Nog geen minuut later was hij al weer verdiept in zijn spel.
‘Wybren!!’
‘Huh? Ja?’
‘Kom je voetballen?’
‘Sst… ik moet nog drie auto’s inhalen.’
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:36:20
|
Roos :
|
Ik zuchtte. Wybren was er echt niet bij met zijn hoofd.
‘Ik ga hoor. Jo.’
‘Jo,’ mompelde hij.
Ik trok mijn schoenen weer aan en verdween naar buiten. Als Wybren in zo’n bui was…
Thuis aangekomen plofte ik weer op mijn bed. Ik had nu geen zin in irritante kindjes die om je heen renden. Met mijn hoofd in mijn handen dacht ik weer aan Dominic. Alsof ik een één of andere ziekte had.
Ik zette mijn koptelefoon op, in de hoop Dominic –voor eeuwig– uit mijn hoofd te verbannen. Ik had de hele dag al een liedje in mijn hoofd. Heel irritant. Nu ging ik expres weer dat liedje luisteren. Misschien dat het zou helpen Dominic weg te krijgen.
From the window to the wall…
This club is jumping til tomorrow…
Dominic. Niet weer.
Is it daylight or is it nighttime?
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:36:51
|
Roos :
|
Ik greep een boek en sloeg het open. Ik probeerde nergens anders aan te denken en sloeg de bladzijde om.
One o’clock… two o’clock…
Wat had ik net eigenlijk gelezen? Ik was er echt totaal niet bij met mijn gedachten. Ik begon weer op de vorige bladzijde.
Three o’clock, four…
Dit werkte echt niet! Waar was ik met mijn gedachten? Hoe kwam dit?
‘Ha, je bent er weer.’ Mijn moeder kwam mijn kamer in met een je-moet-wat-voor-me-doen-gezicht. Ze mikte een paar lakens en dekens op mijn bed. ‘Wil je je bed afhalen en dit er weer op doen?’
Daar had je het al. ‘Nee.’
‘Dat doe jij gewoon. Hier.’ Ze wachtte net zolang tot ik de lakens oppakte en begon.
‘Goed zo.’
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:37:37
(Gew: 3 Dec 2011, 16:43:11)
|
Roos :
|
We gon’ tear the club up, up, up…
Ik haalde mijn kussen weg en trok het onderlaken van mijn bed. Ik werd er kriebelig van als ze daar steeds stond te kijken. ‘Ga nou maar weg.’
‘Ik ga al.’ Mijn moeder liep gelukkig weg.
Ik haalde de hoes van dekbed af en raapte alle losse lakens op. Ik opende de deur en gooide alles op een hoop in de badkamer.
Day, o, me say day, o…
Zo. Nu de rest er weer op. Onderlaken over het matras…
Dat ging nog wel. Nu nog het laken om mijn dekbed heen.
Daylight come and we don’t wanna go home…
Het lukte niet! Gefrustreerd begon ik aan het laken te trekken. Het ging nog schever zitten en ik kreeg het dekbed er niet in. Juist toen ik hem er een stukje in had, viel hij er weer uit.
Een knetterende scheldwoord verdween uit mijn mond.
Rotding. Nog een keer proberen.
Weer lukte het niet. Tranen sprongen me in de ogen. Ik haatte dit!
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:38:32
|
Roos :
|
Stel je voor dat dit jou bed was, dat van jou en je man. Dan zou je het ook kunnen.
Dat gaf me moed. Weer probeerde ik het dekbed erin te prutsen.
Je man? Dominic!!
‘Was het maar zo’n feest!’ siste ik. ‘Hij kent me niet eens!’
Met een ruk trok ik het laken weer van het dekbed af.
Yeah, so we’re losing control…
Inderdaad. Ik was mijn controle aan het verliezen en dat kon me op dat moment niks schelen. Ik greep de deken en gooide die woedend van me af.
Ik raakte de kast en een glazen fotolijstje brak ik stukken op de grond. De foto van mij en mijn Albanese vriendin viel er half uit. Albanië!
Was ik maar in Albanië! Een mandje rolde van de kast en een rood polsbandje, voorzien van twee kruisjes, viel op de grond. Rood bandje. Voetbaltoernooi. Dominic.
Ik werd nog bozer door het aanzien van dat bandje.
Waarom?!
|
|
OK
|
3 Dec 2011, 16:38:53
|
Roos :
|
Mijn moeder kwam binnen. ‘Volgens mij vind je dat niet zo’n leuk werkje, of niet?’
‘Nee!!’ gilde ik. ‘Vind je het gek, als ik hierbij steeds maar weer aan Dominic moet denken?’
Dominic. Het was er zo maar uitgevallen. Ik was inderdaad mijn controle aan het verliezen…
‘Wie is Dominic nou weer?’
Ik gooide de deur dicht. ‘Wegwezen!’ schreeuwde ik onbeheerst.
‘Doe niet zo dom… laat je niet kennen, zeg!’ zei mijn moeder.
‘Weg… wezen!’ hijgde ik.
|
|
OK
|
5 Dec 2011, 17:56:33
|
Roos :
|
‘Hoi!’
Ik draaide me om. Wie nou weer? Wybren!
‘Wat is er?’
‘Kom je nog voetballen?’ hij grijnsde zijn tanden bloot. ‘Sorry voor net, hoor.’
‘Ach, maakt niet.’ Ik sprong overeind. Even lekker voetballen. Even alles van me af zetten. Ik bonjourde Wybren de deur uit en stak mijn benen in mijn trainingsbroek. Ik gebruikte die broek ook met gym en Ricardo had dezelfde. Alleen veel groter natuurlijk. Een keer had ik per ongeluk zijn broek meegenomen naar gym…
Ik hoopte dat zoiets me nooit meer zou overkomen.
Ik schoot in mijn voetbalschoenen en bond de veters stevig vast. Klaar.
Wybren had de bal al opgehaald en deed wat kunstjes.
‘Wybren!’ gilde ik. Ik sprong over het prikkeldraad heen en belandde in het weiland. In het weiland stonden twee witte goaltjes.
Tot mijn grote schrik zag ik dat de afzetting naar beneden gehaald was. Hoe kwam dat? Ricardo had de draad precies om het voetbalveld gespannen, zodat de paarden er niet konden komen. Het draad lag nu levenloos op de grond. Ik liep er heen en hoorde een zacht getik.
|
|
OK
|
5 Dec 2011, 17:56:44
|
Roos :
|
‘Shit,’ mompelde ik. Er stond ook nog stroom op!
Ik had geen zin om naar de schuur te gaan en die uit te doen. Dan maar die beesten gewoon wegjagen. Ik rende achter twee paarden aan.
‘Hup, wegwezen! Ons veld!’
Gelukkig was een van de paarden nogal schrikkerig, en die ging er dan ook direct vandoor. De ander volgde wat later.
Ik ging naar Wybren toe. ‘Wat doen we?’
‘Tja. Je kunt niet zoveel met z’n tweeën, hè.’
‘Wilde Wesley niet meedoen?’
‘Nee… en Aron wilde ik er ook niet bij hebben.’
‘Dat is te begrijpen,’ grinnikte ik. Wie wil er nou een jochie van negen mee laten voetballen? ‘Oké, maar wat doen we nu… Gewoon allebei een goal?’
Wybren knikte. ‘Oké… neem jij die?’ hij knikte naar het goal aan de andere kant van het veld.
‘Goed.’ Ik rende naar het andere goal en wreef in m’n handen. Ik had er zin in.
Wybren stuiterde even met de bal en schoot hem toen voor zich uit.
|
|
OK
|
5 Dec 2011, 17:57:04
|
Roos :
|
Ik bleef in de buurt van mijn goal en wachtte op een goed moment. Wybren kwam nog verder naar me toe en ik kwam helemaal mijn goal uit.
Hij probeerde me in de war te maken door heen en weer te springen over de bal en dan weer zijn ene been en dan weer de andere been te gebruiken.
Ik was echter niet voor een gat te vangen. ‘Wybren!’
Ik trapte lukraak tussen zijn benen en raakte de bal die door zijn benen naar achteren rolde. Met een snelle beweging was ik om hem heen en kaapte de bal voor zijn neus weg. ‘Panna!’ riep ik triomfantelijk.
‘Wacht maar!’ lachte Wybren.
Hij pakte de bal weer terug en richtte op mijn goal. Ik vloog erheen; maar was net te laat. Met een keurige boog vloog de bal door het goal.
‘Wybren!!’
‘Eén – nul! Jij hebt uit.’
Ik ging nu harder spelen. Algauw stond het twee – één voor mij.
Juist toen ik weer scoorde – een hoge bal vanaf mijn goal, recht in de kruising – gaf Wybren een schreeuw. ‘Ik ben vet slecht in vorm!’
Hij ving de bal op zijn borst en gaf een keiharde trap tegen. De bal vloog over mijn goal heen, over het prikkeldraad in het bos.
|
|
OK
|
5 Dec 2011, 17:57:43
|
Roos :
|
‘Wybren…’ zuchtte ik. Dat deed hij altijd. Ik nam een aanloop en sprong over het prikkeldraad. Dat was nou lastig aan naast het bos wonen; de ballen zijn niet te vinden. Ik schopte wat struiken uit elkaar. ‘Waar ligt ‘ie?’
‘Verder!’ brulde Wybren.
Mijn ogen gleden over de bosrand. Waar lag dat stomme ding?
Ah, daar. Hij lag op de bosweg!
Ik worstelde me door enkele braamstruiken heen en stapte op de zandweg.
Juist toen ik de bal wilde pakken, kwam er een oud omaatje aan fietsen.
‘Zo, meisje,’ zei ze. ‘Ik wil niet meer dat je hier op de weg voetbalt. Er zijn hier heel veel wandelaars.’
‘Deed ik ook niet,’ was mijn verontwaardigde antwoord. ‘Hij schopte de bal zo hard dat hij hier kwam.’
Het omaatje zei niets, maar fietste vlug door. ‘Zielenpiet,’ mompelde ik. ‘Zeur niet zo.’
Terug in het weiland voetbalden we nog even door. Dominic.
Hè? Hoe kwam ik daar nou bij? Ik wilde hem vergeten! Waarom moest ik zelfs onder het voetballen aan hem denken?
“Omdat hij ook voetbalt,” was het antwoord.
‘Nou, logisch hoor,’ mompelde ik.
|
|
OK
|
5 Dec 2011, 17:58:35
|
Roos :
|
‘Wat zeg je?’ Wybren keek me verbaasd aan.
‘Sorry… nou ga ik ook al hardop denken. Volgens mij moet ik naar een psychiatrische kliniek.’
Wybren schoot in de lach. ‘Ja, leuk hoor. Maar even serieus – waar heb je het over?’
‘Oh, niks.’ Hij zou er toch niets van begrijpen. Zijn nicht verliefd op Dominic?
Ja hoor. Waarschijnlijk zou hij zoiets doms zeggen als: “Maar hij is toch veel ouder?”
Nou, dat is helemaal niet zo. Nou ja, een beetje. Achttien. Valt best mee. Maar dat zou Wybren waarschijnlijk niet snappen.
Toch was ik diep in mijn hart bang. Wat bezielde me steeds?
Ik was echt mijn controle aan het verliezen - mijn controle over mijn gedachten en gevoelens.
|
|
|
|
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 10: Gebroken
|
|
|
|
|