|
OK
|
7 Oct 2009, 16:49:02
|
Jaime :
|
Level 2.
Nu zit ik hier, op zijn donkerbruine leren bank, met de kachel op zijn hoogst. “Kopje thee?” vraagt hij. Ik knik. Dat zelfde moment besef ik dat zijn groenblauwe ogen zich nog geen moment van mijn lichaam hebben gehaald. Zijn haar hangt nonchalant langs zijn gezicht. Net zoals het altijd is geweest. Ik weet dat hij niet veranderd is, dat hij elk meisje zit als een spelletje, en ik heb al verloren, voordat ik zelfs maar ben begonnen met spelen. Wat er ook gebeurd, laat ik snel hier weggaan, voordat er iets gebeurd wat ik nou juist wou voorkomen.
Nog steeds staat hij daar, met zijn ogen op mij gericht. Een lichte blos verschijnt op mijn wangen, dat voel ik.
Plotseling hoor ik een deur open gaan, met passen als een ballerina, stapt ze ongehoord de kamer in. Haar krullende, bruine haar danst op haar schouders. Een trui en een dunne zwarte string passen precies om haar, dunne, zongebruinde lichaam. Lieflijk stapt ze naar Alex. “Alex, schatje waar was je vanmorgen, ik mistte je al. Krijg ik geen kus?” Ze slijmt zo erg, dat ik bijna over mijn nek ga. Hij draait zich niet om, van schaamte is hij niet verstijfd, niet van angst, of van verdriet. Gewoon, omdat hij dat kan. Zijn mooie ogen staan nu streng. Zijn lippen bewegen en de woorden komen als een rotsblok. “Allen schatje, jij wou deze nacht met mij delen, ik ging akkoord, maar schatje je betekend niets voor me. Nog geen traan zal ik laten als je precies over 5 minuten de deur uit stapt. Dus schiet maar op.” Nog steeds staan zijn strenge ogen op de mijne gericht. Ik durf niet weg te kijken, maar eigenlijk ben ik nog banger om naar hem te kijken. Allen, zoals ze blijkbaar heet, verbeterd zich in een geweldig tempo, en staat binnen de 5 minuten buiten de deur.
Alex zucht. Hij weet wat ik denk.
|