|
** Twee wegen en een driesprong **
(Roos)
Eigenaar: Roos
Verhaal begonnen door: Roos
|
|
|
Hoofdstuk 1: DEEL 1 -Dominic en ik-
|
|
OK
|
12 Oct 2011, 21:03:25
(Gew: 14 Nov 2011, 16:57:40)
|
Roos :
|
~PROLOOG~
De jongen dook in elkaar. “Nee!” jammerde hij. “Raak me niet aan!”
Hij verborg zijn hoofd in zijn handen. “Nee mama!” huilde hij.
“Sufferd!” schold de moeder. “Jij klein mormel! Heb je niet gezien hoe belachelijk ik me heb gemaakt bij mijn vriendinnen? Jouw schuld!”
Ze hief haar hand en sloeg de jongen om de oren.
De kleine jongen begreep haar niet. Wat had hij gedaan? Hij had toch niets mis gedaan?
Zijn kleine hartje deed zo’n pijn. Hij begreep niets meer. Zijn mama was altijd boos op hem. Maar het was toch zijn mama?
Die zijn toch altijd lief?
Hij begreep er niets meer van. Hij werd boos op zijn mama.
Vreselijk boos. Hij wilde haar zo hard slaan als zijn kleine vuisten konden.
“Waarom ben jij niet dood gegaan bij je geboorte?” vroeg de moeder. “Je was bijna dood – waarom niet helemaal?”
De jongen kromp in elkaar. “Nee!” jammerde hij.
Hij had dingen gedaan die stout waren, dat wist hij wel.
Maar hij durfde het nooit te zeggen. Ook al was het niet zijn schuld, ook al had hij niets verkeerd gedaan en er was iets gebeurd… hij durfde het niet te zeggen.
En als zijn mama er dan toch achter kwam…
“Waarom zeg je niet dat je dat autootje stuk hebt laten vallen?” riep zijn mama. “Waarom zeg je nooit dat je in je broek hebt geplast? Waarom doe je dat niet?”
Hij wist het antwoord wel. Hij was zó bang dat zijn mama boos zou worden. Maar ze was er toch achter gekomen.
|
|
OK
|
12 Oct 2011, 21:03:25
(Gew: 14 Nov 2011, 16:58:58)
|
Roos :
|
En vanmiddag had hij niet willen eten, want hij had zo’n buikpijn. Maar hij durfde het niet te zeggen. Hij was zó bang.
Stel je voor dat mama boos zou worden omdat hij buikpijn had…
Maar mama wilde dat hij at. Ze had hem vastgebonden aan zijn stoel en hij had geschreeuwd. En het was veel te lang gaan duren.
Mama’s vriendinnen zouden komen en hij was nog niet klaar met eten.
Ze hadden gezien hoe hij zat vastgebonden aan zijn stoel.
Ze hadden gezien hoe mama boos het brood in zijn mond deed.
Maar hij had zo’n vreselijke buikpijn! Hij kon er echt niets aan doen!
En mama had helemaal geen andere kleren aan kunnen trekken. En dat was zijn schuld. En nu was mama zo boos.
Gelaten liet hij de klappen vallen.
Juist daarvoor had mama zijn onderbroek gevonden die hij angstvallig verstopt had. Hij was zo bang dat ze boos zou worden dat hij in z’n broek had geplast.
Maar hij had het echt niet expres gedaan.
Het kwam omdat hij zo bang was.
Mama had geschreeuwd: “Waarom zeg je niet dat je in je broek hebt geplast?”
En toen heel lief: “Kellie, ik wil je helpen. Sorry, dat ik boos was. Zeg je het de volgende keer als je een ongelukje hebt gehad?”
Maar hij durfde niet. Hij was zo bang.
Hij werd groter. En bozer. Hij boos op zijn mama die zo vaak naar tegen hem deed. Terwijl hij toch echt niets expres deed.
Bang was hij niet meer. Hij was nu boos.
|
|
OK
|
12 Oct 2011, 21:03:25
(Gew: 14 Nov 2011, 16:58:37)
|
Roos :
|
Zijn zusje van vier, bijna vijf jaar zat op de bank. Giedie, zijn oudere broer, zei tegen haar: “Doe het maar, Mirrie, doe het maar. Je mag best nog een koekje pakken.”
Mirrie keek Giedie met grote ogen aan. “Maar dat mag niet van mama, Gied!”
“Het mag wel van mama,” zei hij. “Doe het maar.”
En Mirrie keek naar de doos met koekjes. Ze pakte er één.
Giedie lachte haar toe. “Goed zo!”
Op dat moment kwam mama binnen. “Wat doen jullie? Mirrie! Waarom eet jij koekjes?”
Mirrie begon te huilen. “Het… het mocht! Dat zei…”
Mama draaide zich om. “Kellie! Heb jij gezegd dat ze koekjes mocht eten?”
“Ja, mama,” Giedie. “Ik heb het zelf gezien.”
Kellie werd boos. Heel boos. “Nietes!” gilde hij. “Dat zei…”
Kellie werd nog bozer en kon niet meer uit zijn woorden komen. Het was gemeen! Hij rende naar Giedie en begon hem hard met zijn vuisten te bewerken.
“Kellie!” mama trok Kellie van Giedie af. “Wat doe je nou!”
Ze gaf hem een harde klap. “Dat mag niet en je weet dat best!”
“Maar… maar Giedie…”
“Niks ervan, naar je kamer!”
Kellie werd bang. Als een hond met zijn staart tussen zijn poten sloop hij de kamer uit. Het was vast zijn schuld geweest. Anders was mama niet zo boos geworden. Het was zijn schuld dat Mirrie koekjes had gegeten. Ja toch?
Diep in zijn hart voelde hij onrecht, maar hij wist niet wat.
Hij was bang. Hij had Mirrie willen helpen. Zijn lieve kleine zusje…
Maar mama zorgde er altijd voor dat hij niet in de buurt van Mirrie kwam. Waarom mocht Giedie dat wel en hij niet?
Het was allemaal zijn schuld. Hij deed altijd alles verkeerd. Hij had Mirrie verleid, en dat mocht niet.
Giedie had gelijk. Giedie had het gisteren nog gezegd:
“Kellie, jij doet altijd alles verkeerd. Jij bent de bron van alle onrecht.”
Het had zo gewichtig geklonken, dat Kellie hem had gelooft. Kellie was schuldig. Kellie was altijd schuldig, hij geloofde het zelf.
|
|
|
|
Volgend hoofdstuk:
Hoofdstuk 1: Ups and downs
|
|
|
|
|