|
|
Afstand
(20 Aug 2007, 17:51:00)
Ik ben een Duits boek 'Der Kampf um die Kistenburg' aan het lezen. Ik ben nog maar aan het begin, maar het boek lijkt mij interessant.
Het gaat om een aantal kinderen die van oude kisten een heel gebouw hebben gebouwd. Vol met geheime gangen, en samenkomstruimtes. Natuurlijk zijn er andere kinderen die hier jaloers op zijn, dus de 'Kistenburg' moet altijd goed verdedigd worden. Zo te zien aan de titel zal er nog wat om deze burcht worden gevochten.
Het boek begin met een heel lang hoofdstuk, waarin een van de heersers van de burcht op de uitkijk zit. Beschrijvingen van wat de hoofdpersoon ziet worden afgewisseld met beschrijving van de kinderen: wie wie is, en hoe de verhoudingen binnen de club zijn.
Ik vond dit hoofdstuk erg moeilijk te lezen. En dat kwam voornamelijk door de afstandelijke stijl waarin het geschreven was. De jongen zit daar maar op zijn uitkijkpost. En alles gebeurt buiten hem om. Een stukje:
Maar nu was er geen mens te ontdekken. Alleen het lawaai van de kleine kinderen, die onzichtbaar onder de vierde kistenlaag speelden, schalde omhoog naar de eenzame hoogte van de wachtpost.
Uit dit soort stukjes spreekt een afstanderlijkheid, die bij mij al gauw tot gevoelens van eenzaamheid leidt. Het maakt dat ik het niet prettig vind verder te lezen. Ik vind de hoofdpersoon dan vervelend. Dan denk ik al gauw: 'Kom op, doe mee aan het leven'.
Liever heb ik boeken waarin mensen met elkaar in contact zijn. Met elkaar praten. Waar interactie is. Er spreekt dan een levenslust uit die voor mij veel aantrekkelijker is.
Ik vond het jammer dat juist het eerste hoofdstuk van dit boek op deze manier geschreven was. Ik denk dat veel mensen het boek nu wegleggen, voordat ze aan het echte verhaal toekomen. Ik zou het zelf anders hebben gedaan.
(Vorig stukje: Even tussendoor)
Reacties:
Schrijf uw reactie!
|
|
|
