'Pitty's vijfde kostschooljaar'
|
nanny, 26 Nov 2007, 03:28 pm:
|
Pitty's vijfde kostschooljaar, het vijfde deel in de Pitty-serie heb ik altijd het minst leuke deel gevonden. En ook nu, bij herlezen, vond ik dit het minst leuke deel. Dat komt niet door de gebeurtenissen: er gebeuren een boel leuke dingen in het boek. Maar het komt door de manier waarop sommige meisjes, en dan met name Catherine en Marlene, worden behandeld. Het begint al als de meisjes kennis maken met Marlene:
'Ik ben Marlene Kleine,' zei ze met een heldere, vriendelijke stem. 'Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden dat ik op Malory Towers kom.' Ze giechelde even.
'Hoezo?' vroeg Pitty verwonderd. 'We hebben gehoord dat je vroegere school gesloten is. Pech, zeg.'
'Ja,' zei Marlene met een nadenkend gezicht. 'Dat was ook zo'n heerlijke school. Jullie hadden de sportvelden eens moeten zien en we mochten onze eigen lievelingsdieren houden.'
'Nou, ik denk dat je het op Malory Towers niet al te vervelend zult vinden,' zei Alice, die er ook bij gekomen was.
'O nee,' antwoordde het meisje en ze lachte weer, waarbij haar konijnentandjes zichtbaar werden.' Ik weet zeker dat het hier erg fijn is. Daarom heeft mijn moeder deze school uitgekozen. Ze zei dat na Mazely Manor, mijn oude school, Malory Towers de beste was.'
'Nou, nou, wat bijzonder aardig van haar,' zei Alice uitgestreken. 'Ik heb geloof ik nog nooit van Mazely Manor gehoord. Of was dat misschien die school waar de meisjes altijd zakten?'
Marlene kreeg een kleur.'O nee!' zei ze. 'Dat is onmogelijk. De helft van ons slaagden, ik ook!'
'Erg knap van je', zei Alice en stootte Pitty aan.
Wat jammer dat Marlene Alice al zo gauw tegen zich had!
Ik vind het niet alleen jammer, maar ik vind het ook gemeen. Behalve wat ongelukkige woordkeuze, vind ik tot dit punt niets slechts in Marlene. Niets in ieder geval om haar zo meteen in haar eerste ogenblikken op een nieuw school te pesten, zoals Alice nu doet.
Dit is weer ongelukkig van Enid Blyton. Ze weet natuurlijk al waar ze Marlene wil neerzetten, en hoe de meisjes op haar moeten gaan reageren. Alleen zoals ze Marlene nu heeft ingeleid, reageren de meisjes al op een Marlene die aan de lezer nog niet duidelijk is! Dit geeft een vervelend gevoel aan het boek.
Een ander vervelend geval is Catherine: Catherine is een meisje dat zich wil wegcijferen. Dat zich ondergeschikt wil voelen. Ze hemelt de anderen altijd op, en is altijd bereid gevraagd of ongevraagd karweitjes voor de anderen op te knappen. Iets waar de anderen zich enorm aan ergeren, omdat Catherine zich daardoor vaak bemoeit met zaken die haar niet aangaan. Ze dweilen dus de vloer met Catherine, en bespotten haar.
Ook dit vind ik in het boek niet goed naar voren komen. De meest indringende passage vind ik wel de volgende:
Catherine draaide zich om. Wat was het toch vreselijk om uitgelachen te worden terwijl ze aan een stuk door probeerde vriendelijk, opofferend en echt goed te doen, dacht ze.
Dit zal de mensen die vriendelijkheid en opoffergezindheid in hun vaandel hebben niet goed in de oren klinken. En het bracht mij in ieder geval in verwarring. Wat bedoelt Enid? Helaas is Catherine niet goed uit de verf gekomen. Wat Enid volgens mij had willen schetsen was een meisje dat zichzelf verstopt in nederigheid, en ondergeschiktheid. Een meisje dat zichzelf niet durft neer te zetten, omdat ze niet zichzelf durft te zijn. Een heel goed thema. Maar helaas niet uit de verf gekomen. Het geval Catherine gaat ook als een nachtkaars uit. Ze zoekt haar toevlucht bij Mary-Lou en probeert minder een voetveeg te zijn. Jammer, liever had ik gezien dat het probleem meer behandeld was.
Tot zo ver mijn algemene indruk van het boek. Maar waar gaat het over?
Dit boek volgt het boek van de vierde klas direct op. Ik bedoel, er zitten geen trimesters tussen die niet beschreven zijn. En dat vind ik fijn. Na hun welverdiende vakantie komen de meisjes terug op school. Het zijn de gebruikelijke scenes, maar opnieuw erg vermakelijk om te lezen. Enid is nu goed op dreef en er is een heleboel ruimte voor allerlei kleine uitstapjes die erg vermakelijk zijn. Zo zijn we al vier hoofdstukken verder als de eerste schooldag nog moet beginnen. In de klas is een nieuw meisje: Marlene. Een meisje dat wat karakter betreft als twee druppels water op Eline lijkt. De vijfde klassers stoten elkaar aan: Oh, wat zou het een mop zijn als ze Marlene aan Eline konden binden ! Voor Eline zou het dan net zijn alsof ze zichzelf in de spiegel zag. Een heerlijk idee om uit te gaan vinden wat gebeurt als Eline zichzelf als vriendin krijgt.
Verder zijn er nog twee meisjes in de vijfde blijven zitten: Nora, en Catherine. Nora is een erg bazig iemand. Omdat ze langer in de vijfde klas zit dan de rest, wordt zij automatisch klassehoofd. Iets waarmee de andere vijfde klassers niet erg gelukkig zijn. En Catherine is een meisje dat altijd anderen dienstbaar wil zijn. Een beetje irritant.
De lerares van vijfde klas heeft een prettige mededeling voor de klas: Dit jaar mogen zij de kerstuitvoering verzorgen. En ze mogen het helemaal zelf in elkaar zetten. Dit vind ik een heel leerzame zet van Malory Towers. Op een leuke manier leren de meisjes nu voor iets verantwoordelijk te zijn, iets zelfstandig op te bouwen, en daarbij met elkaar samen te werken. Maar omdat Nora klassehoofd is, trekt zij de organisatie meteen naar zich toe. De klas besluit Assepoester op te voeren, en tot haar verrassing mag Pitty hem schrijven. Ze krijgt het druk, maar het lukt haar een prachtig stuk neer te zetten. Dan gaan de repetities van start. Maar door haar bazige gedoe, weet Nora de sfeer goed te verpesten. Op een zeker moment besluit Alice dat zij niet meer meedoet. Dit is een enorme slag voor de uitvoering, en Pitty ziet tot haar verdriet haar stuk door de harde leiding van Nora in duigen vallen. Dan begint Nora anonieme brieven te krijgen. Kwaadaardige brieven die ondertekend zijn met 'mij'. Veel meisjes kunnen deze brieven hebben geschreven, want Nora heeft veel mensen die haar haten om haar bazige gedoe. Maar het blijkt Julie, uit de klas van Lizzie te zijn. De directrice van de school wil Julie wegsturen, maar Nora weet te voorkomen dat dit echt gebeurt. Alice is Nora hierom zo dankbaar dat ze toch weer mee zal doen met de uitvoering. En Nora, geschrokken door het feit dat zoveel mensen haar haten, probeert haar best te doen om in het vervolg wat aardiger te zijn.
De uitvoering wordt een groot succes, en Pitty krijgt een boel roem.
Zoals al gezegd is in dit boek een hoop ruimte voor uitstapjes, en dat zijn dan ook de leukste dingen van het boek. Er worden maar liefst twee streken in uitgehaald: een door Julie, en een door Mamzelle ! En daarmee is dit boek een rijkgevuld boek. Echt jammer van de slechte karakterisering van Marlene en Catherine….
|
Schrijf een antwoord:
|