'Pitty in de derde.'
|
nanny, 15 Nov 2007, 03:44 pm:
|
Het boek 'Pitty in de derde' heeft een central thema. Dit thema is:
'Accepteer wie je bent, en geniet daarvan.'
Dit thema viel me nu pas, bij deze herlezing, op. Hiervoor had ik de boodschap van het boek altijd geïnterpreteerd als 'wees jezelf'. Ik denk dat meer lezers deze fout hebben gemaakt. Enid lijkt in het boek een afkeer te hebben van opsmuk, en uiterlijk vertoon. In combinatie met de moderne tijd kan dit tot verwarring en afkering leiden.
Neem als voorbeeld het review die bol.com over dit boek heeft gegeven. Zoals bekend is deze weer erg negatief:
Pitty in de derde
NBD|Biblion:
Een aaneenschakeling van wat moet heten 'spannende en humoristische' avonturen blijken niets anders te zijn dan grappen en plagerijen ten koste van anderen. De hoofdpersoon Pitty draagt iedereen een warm hart toe en is zeer populair. Een kneuterig kostschoolverhaal dat dateert uit 1941, wat uiteraard goed te merken is. De manier waarop de meisjes van veertien met elkaar spreken komt nogal ouwe wijverig over. Uitroepen als: hemel, hemeltje en hemeltjelief vullen bijna elke bladzijde. Smalle bindmarge, pocketeditie, nieuw omslag. Vanaf ca. 10 jaar.
(Biblion recensie, Redactie..)
Vooral het stukje 'plagerijen ten koste van anderen' viel me op. Inderdaad worden sommige personen niet gespaard, en zijn de meisjes soms hard naar elkaar toe. Dit is onderdeel van de algemene wijsheid die heerst op Malory Towers: de meisjes weten hoe ze moeten leven en proberen anderen die niet zo zijn te corrigeren. Maar afgezien van een aantal uitschieters, dienen deze woorden allemaal het centrale thema. En dit thema onderstreep ik wel.
Laat ik bij het begin beginnen: Het trimester begint zonder Sally aan Pitty's zijde, want Sally heeft de bof gehad. In plaats van dat Pitty's ouders Sally ophalen, halen ze nu een ander meisje op: Diana Brass: een Amerikaans meisje dat voor een tijdje in Engeland is. Diana is ouder dan Pitty, maar blijkt er nog veel ouder uit te zien. Ze heeft haar uiterlijk zorgvuldig verzorgd, en ze draagt make-up op. Hierbij steekt ze erg af bij de andere meisjes van Malory Towers, en ze trekt dan ook veel bekijks.
Pitty zit dit trimester in de derde. In deze klas komt een nieuw meisje: Wilma, oftewel Wim. Een jongensachtige meid, die ontzettend veel van paardrijen houdt, en haar eigen paard 'Bliksem' heeft meegenomen. Verder maken we kennis met Marion die vorig trimester nieuw is gekomen. Marion heeft een prachtige en bijzondere stem, waarmee ze later veel succes zal oogsten, en daar is ze nu al helemaal vol van.
Diana komt niet in de derde, maar een klas hoger. Met haar volwassen manier van doen lijkt ze nog ouder dan de vierde klassers, maar het blijkt dat ze met de lessen erg achter is. Ze kan niet met de vierde meekomen en wordt teruggezet naar de derde, wat ze ervaart als een schande. Toch slaat ze er zich grootmoedig doorheen. Wim haalt zich ondertussen de problemen op de hals omdat ze te veel aan Bliksem denkt. Ze heeft het idee dat het paard ziek is, maar niemand kan dat bevestigen. Doordat ze op school niet oplet, mag ze niet naar haar paard toe, maar Wim doet dat toch wel. Wanneer de klasselerares dit ontdekt, is die vreselijk kwaad en ze besluit dat Bliksem naar huis teruggestuurd moet worden. In de nacht wordt Bliksem echter inderdaad ziek. Wim, die niet kon nalaten toch naar haar paard om te zien, is er gelukkig meteen bij. Samen met Pitty laten ze het paard lopen om hem te sparen. Pitty heeft de lerares gewaarschuwd, en die gaat te paard in de nacht op weg naar de veearts. Alles komt goed met Bliksem, en Wim is de lerares ontzettend dankbaar voor haar hulp. Haar problemen in de klas zijn hiermee meteen opgelost.
Diezelfde nacht is Marion er echter opuit geweest. Er was een talentwedstrijd in het plaatsje vlakbij, en Marion wilde een begin maken met haar roem. Maar de organisatoren vinden het meisje nog te jong, en laten haar niet meedoen. De avond is een drama voor het meisje. Tot overmaat van ramp mist ze de bus terug, en moet door de regen terug naar school lopen. Ze haalt het daarbij niet, en valt op de weg neer. Ze wordt vreselijk ziek en daarbij verliest ze haar stem voor een periode van twee jaar. De meisjes hadden altijd al gezegd dat Marion alleen een stem was met een hoop verbeelding, en niets meer. Nu Marion haar stem moet missen, is ze bang dat ze echt niets meer zal zijn. Maar in diezelfde tijd is ook met Diana iets gebeurd: Diana, die haar oude zekerheden steeds meer zag afbrokkelen (ze was achter met de leerstof, de meisjes vonden haar interesse voor filmsterren maar niets) had nog een laatste stro-halm: toneelspelen. Diana wilde later filmster worden en ze zag een carriere als speelster voor haar weggelegd. Maar dit wordt door de toneellerares onbarmhartig afgekraakt. Diana heeft nu niets meer. Maar het meisje is dapper. Ze besluit met dat 'niets' te gaan leven. En ze ontdekt dat het lukt! En dat het nog niet eens zo vervelend is! En dit vertelt ze aan Marion. Ze voegt daaraan toe dat Marion uiteindelijk nog een talent had. Dat deze trots was op iets dat ze ook daadwerkelijk had. Diana is trots geweest dat ze op niets was, en moet nu met daadwerkelijk niets leven. Met deze woorden weet Diana Marion enorm te troosten en de twee worden vriendinnen.
Het trimester eindigt met een hockeywedstrijd tegen de andere school. Pitty die het hele timester hard heeft geoefend mag tot haar grote trots meedoen, en weet zelfs nog het winnende punt te scoren ! Zo eindigt het trimester voor iedereen goed.
---
Met het introduceren van het Amerikaanse meisje Diana begeeft Enid Blyton zich op glad ijs. Vooroordelen zijn snel gemaakt, en kunnen de opinie over het boek in geen tijd omlaag brengen. En Enid beschrijft een paar trekken van Diana die niet erg florissant zijn: heeft het erg op met filmsterren, en heeft op een school gezeten waar met de leerstof makkelijk werd omsprongen. Gevaarlijk. En ieder moet hier maar het zijne van denken.
Diana wordt in het boek geportretteerd als een vervelend iemand: ze kijkt neer op de Engelsen, en heeft het te hoog in haar bol. Maar het vreemde is dat deze trekken alleen terugkomen in de beschrijvingen die *over* haar worden gegeven. Niet in wat ze doet. Wanneer ik persoonlijk naar Diana kijk, zie ik een meisje die in een ander cultuur is terecht gekomen, die ook weet dat dingen anders zijn dan thuis, en die dat reuze interessant vindt. Maar die niet van plan is zichzelf hierdoor te laten veranderen. Ik vind dat alleen maar natuurlijk. Zo zullen we allemaal zijn wanner we in een andere cultuur komen: we hebben respect voor de andere cultuur, maar we blijven de eigen cultuur aanhangen. En Diana doet niet anders. Maar Malory Towers dringt erop aan dat het meisje net zo moet worden als de anderen meisjes. En dit komt raar over. De meeste lezers zullen dit nu interpreteren als dat Diana zich moet aanpassen, en zullen Malory Towers maar een opdringerig school vinden. En zo ontstaat de verwarring, en de afkeer. Jammer, want daardoor wordt het centrale thema gemist. Wat het boek namelijk probeert te laten zien, is niet dat je je met alle geweld moet aanpassen, maar dat je moet beseffen wie je bent en daarnaar moet handelen. In dit geval is Diana een meisje dat op een Engelse kostschool is terecht gekomen. Enid's advies is nu om de Amerikaanse cultuur even te laten voor wat het is, en helemaal op te gaan in het Engelse leven. Enid wil Diana volgens mij helemaal niet veranderen. Ze wil haar laten genieten van het Engelse kostschool-leven, en dat kan alleen als je je daar helemaal in onderdompelt.
Zo is het ook met Marion: Marion droomt nu al van de carriere die ze later zal maken. Ze vergeet dat ze daarvoor eerst nog door een aantal jaren school heen moet. Eigenlijk de meest onbezorgde jaren van je leven, dat zal iedere volwassene beamen. Maar Marion negeert deze jaren en denkt alleen aan haar toekomst. Wat Enid wil laten zien, is dat je niet de huidige jaren moet weggooien en alleen maar die toekomst moet zien. Die toekomst komt wel. Maar geniet nu van de tijd zoals deze nu is, want die is op een dag voorbij. En die komt niet meer terug.
In het boek leren zowel Diana als Marion het huidige leven kennen, en ontdekken dat ze er plezier aan kunnen hebben. En dat is de boodschap die Enid mee wil geven. Een boodschap die helaas niet helemaal goed is overgebracht, en dat is jammer.
Ik vond dit boek heel leuk. Ik heb ook het idee dat met dit derde boek de serie echt op gang komt: de grappige situaties rond Irene en Linda worden in dit boek meer verteld, en ook begint Linda hier met haar zure-gezichten-boek: haar collectie tekeningen van Eline's boze gezichten. Een grappige activiteit die in de latere boeken nog vaak terug zal komen. Het boek staat verder vol met kleine voorvallen die leuk zijn om te lezen. Daardoor verveelt het boek niet. Ik vond dit derde boek bij herlezing nog beter dan het tweede deel van de serie.
|
Schrijf een antwoord:
|