|
Uit: 'Robbert Jan en het geheim van Berg en Dal...': Langs de muur waren boekenplanken vol met boeken, meestal prenteboeken. Bob en Arabella waren vast nog erg jong geweest. Een schommelstoel van de kinderjuf stond bij het open vuur, waarin de asresten nog lagen. "Het moet wel heel plotseling afgesloten zijn," dacht Robbert Jan. "Niets opgeruimd, niets op z'n plaats gezet, alles nog precies zoals toen Bob ziek werd." Hij zag nog een deur die half open stond. Toen hij er doorkeek, zag hij nog een kamer. In deze kamer stonden twee bedjes, waarschijnlijk van de kinderen. Een aankleedtafel en twee ladenkastjes stonden aan weerszijden van het raam. Aan deze kamer grensde weer een kamer. Ook hier keek hij naar binnen. Dit moest de kamer van de kinderjuf geweest zijn. Deze was keurig opgeruimd. Alles was bedekt met een dikke laag stof en alles was ook aangevreten door de motten. Een bed met een sprei, die vroeger wit geweest moest zijn, maar die nu grijs zag van het stof, stond in de ene hoek. Het was allemaal erg vreemd en onwezenlijk. Robbert Jan voelde zich alsof hij in vroeger tijden leefde. Hij hoorde een stem van beneden roepen: "Robbert Jan, Robbert Jan! Waar blijf je? Kom eens naar beneden! We zijn zo nieuwsgierig naar wat je allemaal ziet!" |
