|
Uit: 'Het schip van avontuur': Bill was het niet met zichzelf eens of hij naar buiten zou gaan om deze mensen aan te klampen? Wie waren het toch eigenlijk? Dan kwam hij tot de conclusie dat mensen die in de straten van een ruïnestad wandelen en dat in het holst van de nacht wellicht niet de beste zijn om hulp te vragen en hij bleef waar hij was. De twee donkere figuren kwamen nu dichterbij. Hij hoorde hun stemmen weer, maar ze spraken een vreemde taal - Grieks waarschijnlijk - en hij kon er geen woord van verstaan. (....) "Ze zullen ook hierin kijken, zo zeker als wat", dacht Bill. Maar dat deden ze niet. Juist toen ze op de gebroken deuropening toestapten, waar de papegaai zat, ging Kiki af als een pistoolschot. "Krak!" (...) De twee mannen waren erg verschrikt. Bill kon zien dat ze elkaar beetpakten. Ze praatten haastig met elkaar, vroegen elkaar blijkbaar wat dat geluid was. Kiki lette op hen. Ze mocht ze niet. Ze begon te kakelen van het lachen en dit vervulde de mannen met ontzetting, meer dan iets anders kon hebben gedaan. Het gelach van Kiki was zo compleet idioot dat het hen deed verstijven tot op het gebeente. Kiki hield op. Ze zette haar keel op en begon haar beroemde geluid te maken van een expresse-trein die floot in een tunnel en dat luider en luider en luider werd. Het was een luisterrijke poging die tot uitstekende resultaten leidde. De mannen krijsten ook, in paniek en gingen aan de haal zo snel ze konden, zeker dat er iets verschrikkelijks achter hen aankwam. Kiki zond hen nog een pistoolschot achterna en verviel dan weer in gekakel. |
