|
Uit: 'Het verborgen eiland': ..., maar het begon ze toch aan veel dingen te ontbreken. Suiker, zout, en brood waren aardig schaars geworden. "Als er zonder zout gekookt moet worden, dan eet ik niet meer mee," verkondigde Machiel brommerig. "Dat kan niemand van me verlangen." Ben had natuurlijk naar de stad kunnen gaan om inkopen te doen, maar ze hadden helemaal geen geld meer. "Ik had er geen flauw idee van dat je zoveel zout nodig hebt," zuchtte Inge. "Onze zaklantaarns zullen het ook wel niet lang meer uithouden, we moeten batterijen hebben en kaarsen, die zijn er ook niet veel meer." Ze zwegen allen bedrukt, maar toen zei Ben plotseling: "Nou, dan moet ik jullie wel redden en morgen naar de stad gaan om inkopen te doen." Verbluft keken ze hem aan. "Denk je soms dat je ze van iemand cadeau zal krijgen?" grijnsde Machiel zwakjes. Hij lachte. "Nee, dat denk ik niet, maar ik heb daarnet een prachtig idee gekregen. Morgen heel vroeg, gaan we een zak vol champignons verzamelen. Die verkoop ik voor flink veel geld. D'r groeien er hier tenslotte duizenden." "Fantastisch," riep Machiel, en ook Inge en Peggy waren enthousiast. "Dan kan ik biezen mandjes vlechten. Ik weet hoe je dat moet doen, en daar doen we de paddestoelen in," zei Peggy die meteen zin kreeg. "Best," knikte Ben. "En ik pluk aardbeien, die neem je dan ook nog mee," riep Inge. "Ja, dat zou niet gek zijn, daar worden, geloof ik, hoge prijzen voor betaald." Vol ijver begon Peggy kleine mandjes te vlechten, en weldra stonden de eerste naast haar in het gras. Toen het avond werd, telde ze ze met een vuurrood gezicht. Het waren er zevenentwintig. |
